MEDICAL NUTRITION IN NAXAL AFFECTED AREAS- वनवासी कल्याण आश्रमाचे काम-डॉ. राम आणि सुनीता गोडबोले-गौरी रमेश वझे

आज मला या बस्तर परिसरात येऊ न जवळजवळ दीड वर्ष झाले. पण आहाराच्या आणि आरोग्याच्या अजून बऱ्याच समस्या इथे आ वासून उभ्या आहेत. त्या सोडवण्याची गरज प्रकर्षाने जाणवते. आजच्या तरुण वर्गाने जर आपल्या आयुष्याची काही वर्षे या लोकांसाठी दिली, तर या लोकांच्या महत्त्वाच्या समस्यांवर आपण उपाय सुचवू शकतो, असे मला वाटते. इथे येऊन निसर्गाच्या सान्निध्यात राहून एक-दोन वर्षे काम करण्याचा अनुभव काही वेगळाच आहे! अन्न व पोषणशास्त्र या विषयाचा रीतसर अभ्यासक्रम पूर्ण केल्यानंतर आपल्या शिक्षणाचा, आपण आहारतज्ज्ञ असल्याचा उपयोग अशा लोकांसाठी करावा की ज्यांना त्याची खरी गरज आहे असा मला सतत वाटायचे. आदिवासी लोक, शहरात राहणारे गरीब लोक, समाजातले दुर्लक्षित लोक - ज्यांना पैसे देऊन आपला डाएट प्लान विकत घेता येत नाही, अशा लोकांना आपण डाएट प्लान करून द्यावा, याच विचाराने मी अशा एका संधीच्या शोधात होते, जी मला गरजू लोकांपर्यंत पोहोचवेल. डिसेंबर 2014च्या अखेरीस ती संधी चालून आली. वनवासी कल्याण आश्रमाच्या कार्यकर्त्या सुनीता गोडबोले यांच्या बस्तरमधील ग्रामीण आरोग्यविषयक प्रकल्पाबद्दल माहिती मिळाली आणि मी त्यांच्याशी संपर्क साधला. या कामाने प्रभावित होऊन मी थेट बस्तर गाठण्याचा धाडसी निर्णय घेतला. छत्तीसगढ राज्याच्या बस्तर परिसरातील दंतेवाडा जिल्ह्यात बारसूर या छोटयाशा गावात डॉ. रामचंद्र गोडबोले आणि त्यांची पत्नी सुनीता गोडबोले यांच्याबरोबर माझ्या जीवनप्रवासाचा नवा अध्याय सुरू झाला. डॉ. राम आणि सुनीता गोडबोले ही जोडगोळी गेली वीस वर्षे छत्तीसगढच्या आदिवासी भागांमध्ये वनवासी कल्याण आश्रमाचे काम करत आहेत. पेशाने डॉक्टर असलेल्या राम गोडबोलेंनाही सुरुवातीपासून आदिवासी किंवा समाजातील दुर्लक्षित लोकांसाठी काम करण्याची इच्छा होती आणि त्यांनी 1990मध्ये आपल्या पत्नीबरोबर समाजसेवेचा हा सुंदर प्रवास सुरू केला. त्या वेळी या भागातल्या आदिवासी लोकांचे कुपोषण, अनारोग्य, गरिबी, अंधश्रध्दा इ. समस्यांची स्थिती भयावह होती. अशी परिस्थिती पाहता त्या वेळी आदिवासींना तर डॉ. राम गोडबोले व सुनीताताई यांच्या रूपात साक्षात देवच भेटला. 1990पासून ते आजपर्यंत डॉ. गोडबोले अगदी मनापासून त्यांची सेवा करत आहेत. आदिवासी समजासाठी ते आता त्यांचे लाडके डॉक्टरभैय्या आणि भाभी झाले आहेत. कुपोषणाची भीषणता बस्तरमध्ये कुपोषण, मलेरिया आणि टीबी या रोगांची तीव्रता आपल्या महाराष्ट्रापेक्षा खूप जास्त आहे. या क्षेत्रात काम करताना आहाराच्या खूप मूलभूत समस्या आहेत असे मला जाणवले. सर्वप्रथम आपण जे अन्न खातो, ते निकृष्ट व निम्न स्तराचे असल्यामुळे आपण सदैव कुपोषित राहतो, याचे आदिवासी लोकांना भान नाही. त्यांची आहाराची समज जेमतेमच आहे. आपले मूल कुपोषित आहे, आपल्या परिवारात कोणीतरी आजारी आहे याचा अर्थ आपल्या परिवाराबरोबर जादूटोणा केला आहे हाच विचार एका सामान्य आदिवासी माणसाच्या मनात येतो. त्यामुळे आपण जर आपला आहार बदलला, तर या सर्व समस्या दूर होतील हे त्यांना समजावणे खूप कठीण आहे. पौष्टिक आहाराच्या कमतरतेमुळे जन्मापासूनच इथे कुपोषण आढळून येते. याच कुपोषित मुली जेव्हा पुढे आई बनतात, तेव्हा त्यांच्या कुपोषित अवस्थेमुळे त्यांचे जन्माला येणारे मूलही कुपोषित जन्माला येते. हे सत्र असेच पुढे चालू राहिल्यामुळे कुपोषण कधी संपतच नाही. मुळातच आदिवासी समाजाच्या खाण्या-पिण्याच्या सवयी चुकीच्या असल्याने वर्षानुवर्षे या समाजाच्या पिढया कुपोषित आहेत. आपण शहरामध्ये जेवण करतो, तसे पोळी, भाजी, आमटी, भात या लोकांना माहीतच नाही. जेवणामध्ये फक्त भात आणि एखादी रस्सा-भाजी इतकाच यांचा आहार. भाजी या प्रकारामध्ये या भागामध्ये मुबलक प्रमाणात मिळणारी व प्रत्येक आदिवासी माणसाची आवडीची अंबाडीची भाजी किंवा चिंचेची आमटी असते. डाळीच वापर या भागात अगदीच कमी प्रमाणात होतो. गावात मिळणाऱ्या तेलबियांपासून काढलेल्या तेलाचा उपयोग जेवणात कधीतरी करतात. प्रथिने, ऊर्जा व पोषणमूल्ये या सगळयांच्या अभावामुळे इथे कुपोषण दिसून येते. उन्हाळयामध्ये तर फक्त भाताची किंवा कणसाची पेज पिऊन दिवस-दिवस आदिवासी लोक काम करायला जातात. अशा परिस्थितीमध्ये शरीराला लागणारी ऊर्जा कुठून मिळणार? आणि त्यामुळे कुपोषणाची समस्या इथे सर्वत्र आढळते. आरोग्यविषयक अंधश्रध्दा दुसरी तीव्रतेने आढळणारी समस्या मलेरियाची. रोग आणि त्यावर घेतले जाणारे औषध याबद्दल असलेल्या अज्ञानामुळे मलेरिया इथून जायलाच तयार नाही. मलेरिया झाला की आपल्यावर कोणीतरी जादूटोणा केला आहे हाच विचार एखाद्या सामान्य आदिवासी माणसाच्या मनात येतो. त्यावर उपाय म्हणून गावात असलेल्या सिरहा किंवा गुनिया म्हणजे भोंदूबाबाकडे जाणे आणि भूत उतरवणे, एखाद्याला वश करणे असे अघोरी उपाय हे लोक सतत करतात. त्यानंतर मलेरिया अगदी अंगलट आला की डॉक्टरकडे जाण्यावाचून पर्याय न उरल्यामुळे डॉक्टरकडे जातात. अशा वेळी परिस्थिती इतकी हाताबाहेर गेलेली असते की डॉक्टरही त्या रोग्याला मदत करू शकत नाही आणि मग डॉक्टरवरचा आधीच कमी असलेला विश्वास आणखी कमी होतो. याच परिस्थितीमुळे बस्तरमध्ये वाचवता येण्यासारखे कितीतरी निष्पाप जीव आजवर मृत्यूला सामोरे गेले आहेत. टीबी रोगाचीही हीच परिस्थिती आहे. अर्धवट व दिलेल्या सूचनांनुसार न घेतलेल्या औषधांमुळे टीबीची तीव्रता टप्याटप्याने वाढत जाते आणि शेवटची पायरी म्हणजे मृत्यू. जनजागृती हाच दीर्घकालीन उपाय गेली वीस वर्षे या भागामध्ये दवाखाना चालवून डॉ. गोडबोले आणि सुनीताताई यांच्या असे लक्षात आले की या समस्यांवर कुठल्यातरी दुसऱ्या पध्दतीने उपाय केला पाहिजे. इथले आदिवासी लोक त्याच त्याच समस्या घेऊन पुन्हा पुन्हा दवाखान्यात येत आहेत. उदा. आठवडा झाला की परत ताप आला, सर्दी झाली, मलेरिया झाला... चक्र चालूच. असे किती दिवस चालणार? या लोकांना आपल्या आहाराविषयी व आरोग्याविषयी प्रशिक्षण देणे व या लोकांमध्ये जागृती निर्माण करणे हा एक चांगला परीणामकारक उपाय असू शकतो, असे जाणवले आणि यातूनच 'मितानीन प्रशिक्षण शिबिरा'ची सुरुवात झाली. मितानीन ही व्यक्ती गावातल्याच लोकांनी निवडली असल्यामुळे त्यांच्यामार्फत लोकांपर्यंत आरोग्य व आहार याबद्दलची जागृती करण्याचे काम दुसरे आणखी कोण चांगले करू शकेल? सुनीताताई गोडबोलेंनी नव्याने हाती घेतलेल्या याच मितानीन प्रशिक्षण कार्यक्रमात सहभागी होण्यापासून बस्तरमधील माझा प्रवास चालू झाला. महाराष्ट्रात व इतर राज्यांमध्ये ज्यांना आशा कार्यकर्ती (ASHA - Accredited Social Health Worker) म्हणतात, अशा आरोग्यसेविका म्हणून काम करणाऱ्या कार्यकर्त्यांना छत्तीसगढ राज्यामध्ये 'मितानीन' म्हणतात. छत्तीसगढी भाषेमध्ये 'मितानीन'चा अर्थ 'मैत्रीण' असा होतो. दंतेवाडा जिल्ह्यातील तीन आरोग्य उपकेंद्रातील (संकुल) 65 मितानीन सेविकांची निवड या कामासाठी करण्यात आली. आमचा हा मितानीन शिक्षण कार्यक्रम जानेवारी 2015पासून सुरू झाला. प्रत्येक महिन्याच्या पहिल्या आठवडयात दिवसभराच्या सत्रात या सर्व 65 मितानीन महिलांना आरोग्यविषयक नवनवीन माहिती देणे आणि सत्राच्या शेवटी त्यांना एक पौष्टिक पदार्थ शिकवणे अशी या कार्यक्रमाची ढोबळ रूपरेखा होती. महिन्यात प्रत्येक मितानीन एका विशिष्ट दिवशी हा सगळा कार्यक्रम आपल्या पाडयात करत असत. पाडयामधील सर्व आदिवासी महिलांना गोळा करून आपण प्रशिक्षणात शिकलेली माहिती त्याच तक्त्याद्वारे महिलांना समजावणे आणि नवीन शिकलेला पौष्टिक पदार्थ बनवून खायला घालणे, असा हा आमचा कार्यक्रम चालात असतो. भाषिक अडथळा ओलांडण्याची कसरत मितानीन सेविकांमधील बऱ्याच सेविका अशिक्षित असल्यामुळे जास्तीत जास्त माहिती चित्रामार्फत देण्याचे आम्ही ठरवले. त्यासाठी सोप्या हिंदी भाषेत वेगवेगळे तक्ते आम्ही तयार केले. मितानीनला शिकवण्यासाठी अशा विषयाची निवड केली की जे अगदी सहज-सोपे पण खूप महत्त्वाचे आहेत - उदा. आपले शरीर व आंतरिक अवयव, शारीरिक स्वच्छता व परिसर स्वच्छता, इथे जास्ती प्रमाणात आढळणारे आजार (मलेरिया, कावीळ, टी.बी, ऍनीमिया) कुपोषणाचे प्रकार व पौष्टिक आहार, प्रथमोपचार इत्यादी. तसे पाहायला गेले तर अगदी सोप्पे असे हे विषय मितानीन सेविकांना समजावताना खूप अवघड वाटायचे. हिंदी समजू शकणाऱ्या, पण बोलू न शकणाऱ्या मितानीनला आपले शरीर आतून कसे असते? हे समजावणेही खूप कठीण वाटायचे. तरीही मी सोप्या हिंदी भाषेत आणि सुनीताताई गोंडी भाषेत असे आम्ही दोघी मिळून त्यांना हे सगळे समजावत असतो. आपण आधी शिकलेल्या सर्व विषयांबद्दल नवी माहिती जाणून घेताना मितानीनचा उत्साहही आमच्यासाठी प्रेरणादायी होता. गावात कार्यक्रम करताना मला अडथळे आले, कारण मला गोंडी किंवा हलबी येत नसल्यामुळे आणि गावात अजून निरक्षरता असल्यामुळे त्यांच्याशी कसे बोलावे हा खूप मोठा प्रश्न होता. गावातील लोकांचा बाहेरच्या जगाशी संपर्क नसल्यामुळे त्यांच्यासाठी कितीतरी गोष्टी खूप नवीन होत्या. याच कामामध्ये आम्हाला गावातल्या चार हौशी मुलींची साथ मिळाली. प्रत्येक संकुलाची संकुल समन्वयक म्हणून आम्ही त्यांना नियुक्त केले. त्यांच्याबरोबर प्रत्येक पाडयात जाणे, मितानीनच्या मदतीने मी हिंदीतून सांगणे व तिने आपल्या भाषेतून सांगणे असे करत आम्ही कार्यक्रम केले. मी, संकुल समन्वयक आणि मितानीन अशा तिघींनी मिळून गावातील कार्यक्रम करणे हा आमचा नित्यक्रम सुरू झाला. स्थानिक उपलब्ध पदार्थांपासून पोषक आहार निर्मिती कुपोषणाची असलेली तीव्रता व खाण्यापिण्याच्या चुकीच्या सवयी लक्षात घेऊन, मितानीन प्रशिक्षण शिबिरामध्ये आम्ही दर वेळी एक नवा पोषक पदार्थ मितानीनना शिकवला. हा पदार्थही आम्ही असा निवडला की ज्यात वापरले जाणारे घटक एखाद्या आदिवासी माणसाच्या घरात अगदी सहजासहजी उपलब्ध असतील - उदा. नागली, भात, बेसन, डाळ इत्यादी. यापासून बनवलेले पदार्थ म्हणजे नागलीचा गोड शिरा, नागलीचा उपमा, तांदळाची उकड, मिश्र धान्याची भेळ, भाजीचा पराठा, खिचडी, बेसन, नागलीच्या आणि गव्हाच्या पिठाचे थालीपीठ इत्यादी. आपल्या घरात हे सर्व सामान असून आपल्याला हे पदार्थ माहीत नव्हते, असे प्रत्येक मितानीनला जाणवायचे. इतक्या सोप्या पदार्थांमुळे आपले आरोग्य सुधारू शकते, या गोष्टीचेही त्यांना आश्चर्य वाटले. अशा एक वर्षाच्या मितानीन प्रवासात बऱ्याच गोष्टी शिकायला मिळाल्या. आदिवासी लोकांचे निरनिराळे प्रश्न, आरोग्य समस्या अगदी जवळून पाहण्याचा योग आला. मितानीन प्रशिक्षण शिबिराव्यतिरिक्त डॉ. गोडबोले यांच्या रुग्ण तपासणी शिबिरातही मी अनेकदा सहभागी होत असे. वेगवेगळया आदिवासी गावामध्ये अशी शिबिरे आयोजित करून ज्या रुग्णांना मदतीची खूप गरज आहे अशा लोकांना शोधून काढणे आणि त्यांना पुढील आरोग्यसेवा मिळवून देण्याचे महत्त्वाचे काम यातून होते. या तपासणी शिबिरात प्रकर्षाने जाणवलेले दोन प्रश्न म्हणजे कुपोषण आणि ऍनीमियाचे प्रमाण. 3 ते 4% हिमोग्लोबिन असलेल्या बायका व मुली-मुले इथे मोठया प्रमाणावर आढळतात. ऊर्जा व प्रथिने यांच्या अभावामुळे दिसून येणाऱ्या कुपोषणाचे इथे मोठे प्रमाण आहे. अशा तपासणी शिबिरात आढळलेल्या काही निवडक मुलांसाठी मी एक माल्ट तयार केले. माल्ट आणि पोषक आहार यामुळे आम्हाला थोडयाच दिवसात या मुलांच्या वजनामध्ये लक्षणीय बदल आणि आरोग्यामध्ये सुधारणा दिसून आल्या. या शिबिरांमुळे आदिवासी लोकांपर्यंत व्यापक प्रमाणात पोहोचण्याची संधी आम्हाला मिळाली आणि कामाचा अनुभव वाढत गेला. आज मला या बस्तर परिसरात येऊन जवळजवळ दीड वर्ष झाले. पण आहाराच्या आणि आरोग्याच्या अजून बऱ्याच समस्या इथे आ वासून उभ्या आहेत. त्या सोडवण्याची गरज प्रकर्षाने जाणवते. आजच्या तरुण वर्गाने जर आपल्या आयुष्याची काही वर्षे या लोकांसाठी दिली, तर या लोकांच्या महत्त्वाच्या समस्यांवर आपण उपाय सुचवू शकतो, असे मला वाटते. इथे येऊन निसर्गाच्या सान्निध्यात राहून एक-दोन वर्षे काम करण्याचा अनुभव काही वेगळाच आहे! सामान्य माणसांना नक्षलवादाचा त्रास होत नसल्याने इथे येऊन काम करण्याचे धाडस करण्यात वेगळेच आव्हान आहे. आपल्या उरलेल्या आयुष्यासाठी, इथे येऊन मला एक सुखद अनुभव मिळाला याचे मला मनोमन समाधान वाटते. इतर सर्वांनी एकदातरी तसाच अनुभव अवश्य घ्यावा, असे सुचवावेसे वाटते.

सौ चुहे खाके…त्यांचे नागरिकत्व रद्द करा!-SAMNA EDITORIAL

सौ चुहे खाके… Friday, March 18th, 2016 waris pathanआमदार वारीस पठाणचे निलंबन कसे चुकीचे आहे व लोकशाहीचा हा कसा अपमान आहे असे दु:ख पठाणचा नेता ओवेसी याने व्यक्त केले. ‘सौ चुहे खाके बिल्ली चली हज’ या उक्तीप्रमाणे देशद्रोहाचे शंभर अपराध पचवून ही मंडळी आम्हीच खरे मुस्लिम समाजाचे तारणहार आहोत, असा आव आणत आहेत. प्रत्यक्षात लांडग्याप्रमाणे राजकीय स्वार्थासाठी इस्लाम धर्माचे लचके तोडण्याचेच त्यांचे उद्योग सुरू आहेत. सौ चुहे खाके… ऑल इंडिया मजलिस-ए-इत्तेहादूल मुसलमिन म्हणजेच कुख्यात एमआयएमचे आमदार वारीस पठाण यास विधानसभेतून निलंबित केले आहे. हे निलंबन तात्पुरते आहे, पण वारीस पठाण याचा गुन्हा इतका भयंकर आहे की, विधानसभेतून त्याचे कायमचे निलंबन व्हायला हवे व पुन्हा कोणतीही निवडणूक लढविण्यास त्याला अपात्र ठरवले पाहिजे. ओवेसी या आपल्या नेत्याच्या पावलावर पाऊल ठेवून पठाण यानेही ‘भारतमाता की जय’ बोलण्यास नकार दिला व हे सर्व महाराष्ट्राच्या विधानसभेत झाले. पठाण यास फक्त निलंबित करून सौम्य शिक्षा दिली गेली आहे. १०० खून केलेल्या गुन्हेगारास सुका दम देऊन सोडून द्यावे त्यातलाच हा प्रकार आहे. असदुद्दीन ओवेसी याने महाराष्ट्रात येऊन लातुरात भारतमातेच्या विरोधात गरळ ओकली व त्याच्या आमदाराने महाराष्ट्राच्या विधानसभेत भारतमातेचा अपमान केला. ज्या महाराष्ट्राने देशाला राष्ट्रवाद आणि देशभक्तीचे धडे दिले, देशभक्तीसाठी बलिदाने दिली त्याच महाराष्ट्रातून हे विषारी फूत्कार निघावेत याचे दु:ख आहे. आमदार वारीस पठाण याने असा प्रश्‍न उपस्थित केला आहे की, ‘‘राज्यात महापुरुषांची स्मारके व पुतळ्यांवर होणारा खर्च निरर्थक नाही काय?’’ एमआयएम आमदारांना आम्हांस असे विचारायचे आहे की, बाबा रे, हज यात्रेसाठी सरकारी अनुदानाची बरसात होत असते त्यावर आपले काय म्हणणे आहे? या यात्रेमुळे देशाला काय फायदा? हिंदुस्थानातील मुसलमान बांधवांची मक्का, मदिना येथेच म्हणजे स्वदेशातच असायला हवी. त्यांच्या हृदयाची स्पंदने देशातील घटना-घडामोडींसाठीच धडकायला हवीत, पण कॅनडा, पॅरिससारख्या देशात कोणीतरी काहीतरी इस्लामवर वाकडेतिकडे लिहितो व त्यासाठी येथील मुसलमान हजारोंच्या संख्येने रस्त्यावर उतरून धुडगूस घालतात. ओवेसी व पठाणसारखे लोक भारतमातेचा अपमान करतात तेव्हा हेच मुसलमान चिडीचूप असतात. आझाद मैदानावर ते छाती पिटताना दिसत नाहीत की ओवेसी, वारीस पठाणचे मुंडके उडविण्याचे फतवे काढले जात नाहीत. एखादा जावेद अख्तर देशाच्या संसदेत ओवेसीच्या देशद्रोहाचा धिक्कार करतो, भारतमातेचा जयजयकार करतो, पण अशा राष्ट्रवादी जावेद अख्तरना पाठिंबा देण्यासाठी किती मुसलमान रस्त्यावर उतरले? मुसलमानांना ओवेसी हवेत की जावेद अख्तर याचा फैसला करण्याची वेळ आली आहे. देशाला खतरा पाकड्या अतिरेक्यांपासून तर आहेच, पण त्याहीपेक्षा जास्त धोका लोकशाही मार्गाने लोकशाहीच्या मंदिरात शिरलेल्या भारतमातेच्या ‘खुन्यां’कडून आहे. ‘भारतमाता की जय’ म्हणणार नाही असे फूत्कार ही मंडळी उघडउघड सोडतात. त्यासाठी हिंदुस्थानच्या घटनेचा हवाला दिला जातोय. ‘भारतमाता की जय’ म्हणा असे घटनेत कुठे लिहिले आहे? असे सांगितले जातेय, पण ‘दाढ्या वाढवा, मुसलमानी टोप्या घाला, चार लग्ने करून पाच-पंचवीस पोरांचे लटांबर वाढवून देशाला भार व्हा’ असे तरी हिंदुस्थानच्या घटनेत कुठे लिहिले आहे? पुन्हा ज्यांनी या देशाची घटना पायदळी तुडविली त्यांनीच घटनेचे हवाले द्यावेत हे भयंकर माथेफिरूपणाचे लक्षण आहे. अशा माथेफिरूंना देशाच्या कायदेमंडळात जाऊन बसण्याचा अधिकार नाही. बाजूच्या पाकिस्तानात काय चालले आहे ते पहा. मागे एका पाकिस्तानी क्रिकेटप्रेमी तरुणाने हिंदुस्थानी क्रिकेटपटूच्या प्रेमापोटी आपल्या घरावर तिरंगा फडकविला म्हणून त्या तरुणाची पाक पोलिसांनी तुरुंगात रवानगी केली होती. दोन-तीन दिवसांपूर्वी एका पाकिस्तानी क्रिकेटपटूने हिंदुस्थानी क्रिकेटप्रेमींची वाहवा केली तर तो क्रिकेटपटू त्या देशाचा गुन्हेगार ठरला. त्याच्यावर पाकिस्तानातून टीकेचा भडिमार झाला. हिंदुस्थानात सहिष्णुता असल्यानेच गोष्टी इतक्या थराला जात नाहीत, पण भारतमातेशीच प्रतारणा, बेइमानी करणारे इथे खुलेआम वावरत असतील तर त्यांना सहिष्णुता व अभिव्यक्ती स्वातंत्र्याच्या नावाखाली मोकळे सोडता येणार नाही. आमदार वारीस पठाणचे निलंबन कसे चुकीचे आहे व लोकशाहीचा हा कसा अपमान आहे असे दु:ख पठाणचा नेता ओवेसी याने व्यक्त केले. दुसर्‍या देशात पठाणसारख्यांना फासावरच लटकवले असते हे ओवेसी यांना सांगण्याची गरज नाही. ‘सौ चुहे खाके बिल्ली चली हज’ या उक्तीप्रमाणे देशद्रोहाचे शंभर अपराध पचवून ही मंडळी आम्हीच खरे मुस्लिम समाजाचे तारणहार आहोत, असा आव आणत आहेत. प्रत्यक्षात लांडग्याप्रमाणे राजकीय स्वार्थासाठी इस्लाम धर्माचे लचके तोडण्याचेच त्यांचे उद्योग सुरू आहेत. त्यांच्यामुळेच इस्लाम धर्म आणि मुस्लिम समाज बदनाम होत आहे. अशी मंडळी देशाच्या सर्वोच्च लोकशाही मंदिरात बसली आहे. हे चित्र भयंकर आहे! त्यांचे नागरिकत्व रद्द करा! Thursday, March 17th, 2016 आपल्या गळ्यावर कुणी चाकू लावला तरी ‘भारतमाता की जय’ असे कधीच बोलणार नाही अशी बांग ओवेसीने ठोकली. खरे म्हणजे अशा लोकांच्या गळ्यास फक्त चाकू कसला लावता? त्यांची गर्दनच कायद्याने उडवायला हवी. ओवेसी यांनी भारतमातेचा अपमान केला आहे. आता ओवेसीच्या विरोधात मुसलमानांनी भारतमातेचा जयजयकार करावा. जे भारतमातेचा जय म्हणणार नाहीत त्यांचे नागरिकत्व रद्द करा. त्यांचा मतदानाचा अधिकार काढून घ्या, बेशक काढून घ्या! भारतमाता की जय! त्यांचे नागरिकत्व रद्द करा! सबसे पहले मर्द बन हिन्दोस्ताँ के वास्ते। हिंद जाग उठे तो फिर सारे जहाँ के वास्ते॥ फर्ज कर लूं कि हिंदू हिंद की रुसवाई है। लेकिन इसको क्या करूं, फिर भी वह मेरा भाई है॥ (तू आधी हिंदुस्थानसाठी मर्द पुरुष बन. एकदा हिंदुस्थान जागा झाला की मग सार्‍या जगाच्या गोष्टी कर. हिंदू हा हिंदुस्थानच्या बदनामीला कारणीभूत होणारा आहे असे जरी मी एकवेळ धरून चाललो तरी तो माझा भाऊ आहे याला मी काय करू?) मुसलमानांना भारतीय राष्ट्रवादाची शिकवण देणार्‍या कवींपैकी एक श्रेष्ठ कवी जोश मलिहाबादी (जन्म १८९६) यांनी हे ज्वलंत विचार मांडले आहेत. अर्थात जोशसाहेबांचा हा उपदेश हिंदूंनाही तितकाच लागू पडतो. जोशसाहेबांचा काळ हा प्रखर राष्ट्रवादाने भारावलेला काळ होता व हिंदूंच्या बरोबरीने मुसलमानही भारतमातेचा जयजयकार करीत हसत हसत फाशीचा दोर मानेभोवती लपेटून घेत होते. कारण सगळेच भारतमातेचे सुपुत्र होते. पण आजच्या काळातील मुस्लिमांचे स्वयंभू पुढारी बनलेल्या ओवेसीसारख्या मुसलमानांना ‘भारतमाता की जय’ म्हणायला यातना होत आहेत. तिरंग्याचा अनवधानानेे अपमान झाला म्हणून गुजरातमध्ये हार्दिक पटेलवर देशद्रोहाचा गुन्हा दाखल झाला व तो आजही तुरुंगात आहे. महाराष्ट्रात येऊन असदुद्दीन ओवेसीने भारतमातेचा अपमान करून देशद्रोहच केला नाही काय? आपल्या गळ्यावर कुणी चाकू लावला तरी ‘भारतमाता की जय’ असे कधीच बोलणार नाही अशी बांग ओवेसीने ठोकली. खरे म्हणजे अशा लोकांच्या गळ्यास फक्त चाकू कसला लावता? त्यांची गर्दनच कायद्याने उडवायला हवी. महाराष्ट्रात भारतीय जनता पक्षाचे राज्य व मुख्यमंत्री आहे तरी लातुरात भारतमातेचा अपमान होऊनही ओवेसी लातुरातून सहीसलामत सटकलाच कसा याचे उत्तर मुख्यमंत्री फडणवीस यांना द्यावेच लागेल. सिंधुदुर्गात उपोषणास बसलेल्या आमदारांना पोलीस फोडून काढतात, पण त्याच महाराष्ट्रात देशद्रोहाचा गुन्हा करून ओवेसी सरकारवर थुंकून सहीसलामत बाहेर पडतो. ‘‘मी जरी हिंदुस्थानात राहत असलो तरी ‘भारतमाता की जय’ असे म्हणणार नाही. कारण घटनेत किंवा कुठल्याही कायद्यामध्ये ‘भारतमाता की जय’ अशी घोषणा लिहिलेली नाही’’ अशी अकलेची दारू ओवेसीने उडवली आहे. इस्लाममध्ये दारू, नशा वर्ज्य आहे, पण ओवेसीचे ताजे वक्तव्य हे त्याने नशेतच केले असावे. भारतमातेच्या पाठीवर वार करून हे महाशय स्वत:ला हिंदुस्थानचे नागरिक म्हणवून घेत असतील तर त्यांच्या माथेफिरूपणावर कायदेशीर इलाज करणे गरजेचे आहे. त्यांना ‘वंदे मातरम्’ म्हणायचे नाही, कारण मातृभूमी ही संकल्पना इस्लामला मान्य नाही. त्यांना समान नागरी कायदा नकोच. कारण ‘शरीयत’ कायदा इस्लामचा प्राण आहे व आता भारतमाता की जयही म्हणायचे नसेल तर मग भारतमातेला भार बनून येथे का राहत आहात, हा प्रश्‍न विचारला तर तुमच्या दाढ्या जळू नयेत. ‘भारतमाता की जय’ ही प्रेरणा आहे. राष्ट्रावरची श्रद्धा आहे व जात, धर्म न पाहता या श्रद्धा पाळायला हव्यात. मुसलमान समाजाची आज जी दुर्दशा झाली आहे व ‘इसिस’सारखे सैतान माजले आहेत त्यास ओवेसीसारख्यांची दळभद्री विचारसरणी कारणीभूत ठरत आहे. हिंदुस्थानी मुसलमानांत सर सय्यद अहमद, डॉक्टर झाकीर हुसेन, डॉ. अब्दुल कलाम यांच्यासारखे शिक्षणतज्ज्ञ व वैज्ञानिक निर्माण झाले, परंतु इस्लाम समाजाचा सर्वांगीण विचार करून त्याचा विकास घडवून आणणारे समाजसेवक व समाजसुधारक मात्र या समाजात झाले नाहीत. हिंदूंमधील फुले, आगरकरांसारख्या सुधारकांनी आसुडाचे फटकारे मारून निद्रिस्त हिंदू समाजाला जागे करण्याचा जसा प्रयत्न केला तसा प्रयत्न मुसलमानांच्या बाबतीत होऊ शकला नाही व ज्यांनी हा प्रयत्न केला त्यांना मुसलमानांचे दुश्मनच ठरविण्यात आले. मुसलमानांना देशाच्या मुख्य प्रवाहात आणायचे सोडून त्यांना देशापासून तोडले गेले. किंबहुना आपण भारतमातेचे कुणी लागत नसून हिंदुस्थानच्या पोटात ‘आपले स्वतंत्र राष्ट्र’ हे विष मुसलमानांच्या नसात भिनवण्याचे धर्मांध राजकारण वर्षानुवर्षे सुरू आहे. किमान उच्चशिक्षित ओवेसी तरी मुसलमानांत विकासाचे व सुधारणेचे राजकारण करतील असे वाटले होते, पण तेही लफंगेच निघाले. आता याप्रकरणी न्यायालयात याचिका दाखल झाल्यावर ओवेसीमहाशयांनी ‘जय हिंद’ म्हटल्याचे सांगितले जात असले तरी त्यामुळे त्यांच्या आधीच्या देशद्रोही पापाची भरपाई होत नाही हे त्यांनी लक्षात घेतले पाहिजे. ओवेसीच्या ‘एमआयएम’ पक्षाचे आमदार वारीस पठाण यांनीही ‘भारतमाता की जय’ म्हणणार नाही अशी गरळ बुधवारी विधानसभेत ओकली. या आमदारमहाशयांना अधिवेशनकाळापर्यंत निलंबित करण्याचा प्रस्ताव सर्वपक्षीय आमदारांनी एकमताने मंजूर केला ही गोष्ट चांगली झाली. अर्थात, त्यामुळे त्यांच्यासारख्या मुस्लिम धर्मांधांचे फूत्कार थांबतील असे नव्हे. ओवेसी यांनी भारतमातेचा अपमान केला आहे. आता ओवेसीच्या विरोधात मुसलमानांनी भारतमातेचा जयजयकार करावा. जे भारतमातेचा जय म्हणणार नाहीत त्यांचे नागरिकत्व रद्द करा. त्यांचा मतदानाचा अधिकार काढून घ्या, बेशक काढून घ्या! - See more at: http://www.saamana.com/sampadkiya/tyanche-nagrikatwa-radda-kara#sthash.a0XWPI6c.dpuf - See more at: http://www.saamana.com/sampadkiya/so-chuhe-khake#sthash.bGEDXjSO.dpuf

Defence Services: whipping boy for the merchants of falsehood

Defence Services: whipping boy for the merchants of falsehood I am not ideologically aligned. I am also not much enthused by the two extremes of the national and anti-national debate since the foundations of India can hardly be shaken by polarized views at both ends. I am not against human rights activists since checks and balances, arguments and counter arguments, make any system more robust. I am even not impressed by retired officers of the military shouting out loud about the ‘sacrifices’ of our uniformed personnel as if other professions have no role to play in the largest democracy. I would say that the milkman who rings your bell every morning is playing an equally important role. But then, this piece by Kavita Krishnan with a shrill headline talking of ‘Systematic Sexual Violence by the Army’ still makes me queasy. And it is not a random write-up but a drop in a series of such propaganda. Never the one to defend wrongdoing by uniformed men and women, even by my harsh standards, this tirade mainstreams stray incidents of the past. It broad-brushes an entire organization based on individual aberrations. Should it mean, and I asked this on social media, that tomorrow if a university professor is involved in a theft, we blast off with lines like “Systematic Theft by Teachers”. Or if a Chartered Accountant is involved in an economic offence, “Systematic Fraud by CAs”? No end to such senseless overstretching of logic! How loosely has the word ‘systematic’ been used, where is the data? Where is the empirical backup? Strange also is the bogey raised time and again by some members of the intelligentsia that the Defence Services let off lightly their personnel accused of crimes. In fact, the opposite is true. Constitutional Courts have time and again reprimanded the Defence Services for awarding punishments that are disproportionate to the offence. We ourselves feel that at times charges are trumped up and exaggerated and a single offence broken up into multiple charges. We have, on the contrary, raised a voice that military law does not meet Constitutional or international norms under the International Covenant of Civil and Political Rights for separation of powers. And we say this since we find that though discipline is paramount for the forces, the basic judicial norms are hazy in the military leading sometimes to excessive punishment and a much higher incidence of conviction and punishment than normal rates, arguably in order to ‘set examples’. Military Justice hence needs to be rationalized, but not since it lets off people scot-free as is being wrongly propagated, but since, it, at times, results in harsher punishments than warranted. Any person who has served in uniform, especially of the Defence Services and the Central Armed Police Forces, would be able to say with certainty that much of the officers’ time in operational areas is spent on sensitizing troops on dealing perceptively with the elderly, women and children. Not just in India, but almost in all democracies. Black sheep, just as they exist in our society, are bound to be found in the uniformed forces, being the extension of the same society. My request to Ms Kavita Krishnan would plainly be not to scandalize the very delicate issue of crime against women. Such baseless headlining not only results in painting a wrong picture of our forces but also trivializes the very grave matter of sexual violence by giving it a backdrop of falsehood. The only thing systematic here is the careful surgical maligning of our forces in an irresponsible and unethical manner. Our forces are being projected as some ragtag militia from the middle ages. But more than that, it demoralizes our men and women in uniform, who are serving in trying circumstances away from their families, but who, unlike Ms Krishnan, rather unlike all of us, do not have the luxury of effectively voicing their opinion or issuing rebuttals or writing opinion pieces and participating in debates. In fact, bound by service regulations, they have no voice at all, which makes them an extremely soft target. India believes in defence services, not offence services, as some would try to fallaciously project. Do not make them your whipping boy.

http://zeenews.india.com/marathi/news/bloggers-park/ins-arihant-submarine-an-important-milestone-for-indian-navy/306215

ब्रिगेडीअर हेमंत महाजन - भारतीय नौदलात आयएनएस अरिहंत ही अत्याधुनिक पाणबुडी येत्या काही दिवसांत सामील होण्याची बातमी भारतीयांना नक्कीच सुखावून जाणारी आहे. ज्या देशांजवळ जास्त पाणबुड्या त्या देशांची नौदलाची शक्ती अधिक, असे समीकरण आहे. पाणबुडी हे पाण्याखालचे जहाज असून, त्या क्षेत्रात भारताने एक महत्त्वाचा टप्पा ओलांडला आहे. ६०० टन वजन, ३५०० किलोमीटर रेंज, पाण्याच्या खालून कोणत्याही विमानाचा वेध घेण्याची क्षमता, के-१५, बीओ-५ शॉर्ट रेंज मिसाईलने ७०० किलोमीटरपर्यंतच्या लक्ष्याचा वेध घेण्याची क्षमता, के-४ बॅलिस्टिक मिसाईलने युक्त आणि समुद्राच्या तळाखालून अण्वस्त्र डागण्याची शक्ती ही आहेत भारताच्या नौदलात दाखल होण्यासाठी सज्ज असलेल्या पहिली अण्वस्त्रसज्ज पाणबुडी ‘आयएनएस-अरिहंत’ची ही काही वैशिष्ट्ये आहे. जागतिक शक्तींच्या नजरेपासून अरिहंतला आजवर दूरच ठेवण्यात आले.

जवाहरलाल नेहरू विद्यापीठातील विद्यार्थी नेता कन्हैया कुमारला एकदम क्रांतिकारकांच्या पंक्तीत नेऊन बसवण्यासाठी, त्याला देशाचा नेता ठरवण्यासाठी सध्या तथाकथित विद्वज्जनांमध्ये चढाओढच सुरू आहे

कन्हैयाला नेता म्हणणाऱ्यांसाठी.... March 18, 2016, 3:48 pm IST अमेय गोगटे in कारण की... | राजकारण 332 0 9 जवाहरलाल नेहरू विद्यापीठातील विद्यार्थी नेता कन्हैया कुमारला एकदम क्रांतिकारकांच्या पंक्तीत नेऊन बसवण्यासाठी, त्याला देशाचा नेता ठरवण्यासाठी सध्या तथाकथित विद्वज्जनांमध्ये चढाओढच सुरू आहे. किंबहुना काहींनी तसा विडाच उचलल्याचं दिसतंय. ‘आम्हाला देशापासून नव्हे तर देशातच स्वातंत्र्य हवंय’, या त्याच्या वाक्याने तर अनेकजण त्याच्या प्रेमात पडलेत. जणू काही ‘संभवामि युगे युगे’ म्हणणारा कन्हैयाच कलियुगात-मोदीयुगात साधुसंतांच्या रक्षणासाठी आणि दुर्जनांचा संहार करण्यासाठी (आता या विद्वानांना अभिप्रेत असलेले दुर्जन कोण हे आपण जाणताच) अवतरलाय असं भासवलं जातंय. त्यामुळे अनेक पक्षांच्या आशा पल्लवित झाल्यात. निवडणुकीच्या कुरुक्षेत्रात आपल्या रथाची दोरी या कन्हैयाच्या हाती द्यायचंही काहींनी ठरवलंय. त्यामुळे राजकारण्यांच्या चक्रव्यूहात अडकलेला अभिमन्यू, अर्थात तुमच्या आमच्यासारखे सामान्यजन संभ्रमित झालेत. एकदम देशाचाच नेता होण्यासारखा कुठला पराक्रम या कन्हैयाने केलाय बुवा, हे त्याच्या सामान्य बुद्धीला कळत नाहीए. kanhaiya-kumar विद्यार्थी चळवळीतून नेत्यांचा उदय होणं ही नक्कीच स्वागतार्ह गोष्ट. या नेत्यांचं ‘बेसिक’ पक्कं असल्याने लोकशाहीसाठी त्याचा मोठा फायदा होऊ शकतो. पण कन्हैया कुमारचा उदय ज्या पद्धतीने झाला, ती चिंतेचीच बाब आहे. ९ फेब्रुवारीपर्यंत जेएनयू कॅम्पसपुरता मर्यादित असलेला कन्हैया पुढच्या दोनच दिवसांत जगभरात पोहोचला. आता त्या रात्री तिथे काय झालं, याबद्दल बरेच मतप्रवाह असले तरी देशहिताचं तिथे नक्कीच काही घडलं नव्हतं. जे कुणी तिथे उपस्थित होते, त्यांच्या म्हणण्यानुसार तिथे काश्मीरच्या स्वातंत्र्याच्या, अफझलच्या समर्थनाच्या घोषणा दिल्या गेल्या आणि विद्यार्थी नेता या नात्याने कन्हैया कुमार त्यात आघाडीवर होता. या प्रकरणाची चौकशी करणाऱ्या समितीनंही अहवालात तसं नमूद केलंय. ‘कश्मीर की आझादी तक जंग रहेगी’, ‘भारत तेरे टुकडे होंगे… इंशल्लाह इंशल्लाह’, ‘अफझल हम शर्मिंदा है, तेरे कातिल जिन्दा है’, अशा घोषणा कॅम्पसमध्ये घुमल्या. त्यांचं समर्थन कसं काय होऊ शकतं? पण दुर्दैवाने ते करण्यात आलं. आमचे विचार, पक्ष वेगळे असले तरी जेव्हा देशाचा विषय येईल, तेव्हा आम्ही एक आहोत, अशा गर्जना करणाऱ्या नेत्यांनी अभिव्यक्ती स्वातंत्र्याच्या गोंडस नावाखाली कन्हैया आणि त्याच्या साथीदारांची चक्क पाठराखण केली. कन्हैयाच्या अटकेचा निषेध झाला, सरकारवर गळचेपीचा आरोप झाला, नेहमीप्रमाणे जात-पात-धर्माच्या तलवारी काढण्यात आल्या आणि दुर्दैवाने पुन्हा राष्ट्रकारणापेक्षा राजकारणच वरचढ ठरलं. हे चित्र नवं नाही. जाती-धर्माचं राजकारण आपल्याकडे वर्षानुवर्षं होत आलंय आणि त्याला सगळेच पक्ष जबाबदार आहेत. जनतेलाही आता त्याची सवय झालीय. पण देशाच्या राजधानीत देशाचे तुकडे करण्याच्या घोषणा आणि त्याचं होणारं समर्थन ही म्हणजे हद्दच झाली. ज्या देशात जन्माला आलात, वाढलात, शिकलात, ज्या देशाचं अन्न खाल्लं, त्या देशाच्या संसदेवर हल्ला करणाऱ्या दहशतवाद्याची फाशी हा न्यायव्यवस्थेने केलेला खून म्हणणं हा देशद्रोह नाही तर आणखी काय आहे? आश्चर्य म्हणजे, ज्या सरकारने अफझलला फाशी दिली, त्यांच्याच नेत्यांनी कन्हैया कंपनीचा उदो उदो करावा, याला तोडच नाही. देशातल्या अनेक गोष्टी आपल्याला खटकतात, आपले विचार वेगळे असू शकतात, सरकारच्या धोरणांवर आपला आक्षेप असू शकतो. त्याच्याविरोधात आवाज उठवण्याचा अधिकार घटनेने प्रत्येक नागरिकाला दिला आहे. अनेकांनी आंदोलनं करून न्याय्य मागण्या मान्यही करून घेतल्यात. सरकारला नवे कायदे करायलाही भाग पाडलंय. अण्णा हजारेंचं ‘लोकपाल’साठीचं उपोषण हे त्याचं आदर्श उदाहरण आहे. पण यांच्यापैकी कुणीच देशविरोधी नारे दिले नव्हते. काश्मीरच्या मुद्दा तर खूप जुना आणि तितकाच क्लिष्ट आहे. भल्याभल्यांना तो सोडवता आलेला नाही. भारतासाठी काश्मीर हा अस्मितेचा विषय आहे. ते भारतापासून तोडण्याची भाषा करणारा, देशाचं नाक कापणारा कन्हैया नेता कसा काय होऊ शकतो? त्यांना पोलिसांनी अटक नाही करायची तर काय सत्कार करायचा का? जामिनावर सुटल्यानंतर कन्हैयानं जेएनयूमध्ये केलेल्या भाषणाने अनेक जण प्रभावित झाले. पण थोडा विचार केल्यास सहज लक्षात येतं की, तो पूर्णपणे राजकीय ‘शो’ होता. आम्हाला भारतापासून नव्हे, भुकेपासून स्वातंत्र्य हवंय, असमानता, सरंजामशाही, जातिवाद, शोषणापासून मुक्ती हवीय, असं तो म्हणाला. पण, हे प्रश्न तर स्वातंत्र्यापासूनचे आहेत. मग, भाजपचं सरकार आल्यानंतरच कन्हैयाला एकदम ही असमानता-असहिष्णुता कशी काय दिसायला लागली? भूकबळी, जातिवाद, शोषण हे प्रश्न नक्कीच गहन आहेत, कुठल्याही संवेदनशील माणसाला अस्वस्थ करणारेच आहेत. पण ते दोन वर्षांपूर्वीही होते. तेव्हा कन्हैया कुठे होता? तो अचानक आत्ताच अवतरण्याचं कारण सरळ आहे. ते म्हणजे, कम्युनिस्ट पक्षाचं वर्चस्व असलेल्या गावात, त्या विचारसरणीचा पगडा असलेल्या कुटुंबात कन्हैयाचा जन्म झालाय. त्यामुळे संघाची, भाजपची विचारधारा त्याला पटू-पचूच शकत नाही. म्हणूनच त्याला लेनिन, लाल सलाम आठवलाय आणि भाजपविरोधकांनी त्याला सलाम ठोकलाय. कन्हैया आणि त्याच्या साथीदारांनी जे केलं तो देशद्रोह नसून राजद्रोह आहे, असं सांगून आपली पोळी भाजून घेण्याचा प्रयत्न हे राजकीय पक्ष करताहेत. तर, जणू देशाला गुलामीच्या जोखडातून सोडवण्यासाठी कुणी मसिहाच आला असल्यासारखंच राजकीय पंडित भासवताहेत. देशात स्वातंत्र्य हवंय, असं कन्हैयाचं म्हणणं आहे. त्याला नेमकं काय अभिप्रेत आहे. आपल्या देशात हवं ते बोलण्याचं, पाहिजे ते करण्याचं स्वातंत्र्य आहेच की! जे लोक कधीच काही बोलत नव्हते, त्यांनाही असहिष्णुतेच्या मुद्द्यावर बोलताना आपण पाहिलंय की! सरकारच्या कामावर चर्चा, टीका अगदी पारापासून पार्लमेंटपर्यंत आणि वडापपासून विमानापर्यंत होते. हे स्वातंत्र्य नाही तर आणीबाणी आहे का? अर्थात, तुम्हाला देशविरोधी नारे देण्याचं स्वातंत्र्य हवं असेल, तर देशप्रेमी जनतेलाही ते मान्य होणार नाही. कशाला उगाच जनतेशी पंगा घेता? देशाच्या राजकारणात तरुणांनी येणं आवश्यकच आहे. पण, विधायक, विकासाचा दृष्टिकोनही महत्त्वाचा आहे. जागतिकीकरणाच्या काळात विकास, प्रगती हेच देशाचं प्रमुख उद्दिष्ट असायला हवंय. अशावेळी कन्हैयाला नेता म्हणणाऱ्यांच्या बुद्धीची कीव करावीशी वाटते. जेएनयूमधील ‘शो’मुळे तो ‘हिरो’ झालाय, नेता नाही. एखादी व्यक्ती जितक्या वेगानं वर जाते, तितक्याच वेगानं ती खालीही येते, याची अनेक उदाहरणं आपल्याकडे आहेत. त्यात उद्या कन्हैयाचं नाव जोडलं गेलं, तर आश्चर्य वाटायला नको

10 ARMY SOLDIERS BOUND FOR OLYMPICS

10 Army soldiers in Rio bound Indian contingent Advertisement Share Print Print E-mail Comments Comment [ - ] Text [ + ] 17:44 HRS IST New Delhi, Mar 18 (PTI) When the Indian athletes will be striving to better country's London Olympics medal haul of six at the Rio Games in August, at least 10 of them would be from the Indian Army. Of the 10 Indian soldiers, three will be competing in the shooting events while seven have qualified for Athletics events. The country has won so far 66 Olympic quota place for the Olympic Games, to be held in Rio de Janeiro from August 5-21. Indian Army has laid out the road map for a concerted vision for maximum qualifications for the Rio Olympics with the aim of finishing strong at the podium. The training of the qualified sportsperson is being carried out through a scientific approach being planned & executed through Army Sports Institute, Pune and Army Marksmanship Unit, Mhow among other institutions under the flagship initiative of Mission Olympics, an Army official said. Naik Subedar Jitu Rai, the 2014 Asian Games gold medallist shooter, has won the quota in 50m Air Pistol event and is presently training in AMU, Mhow. He had booked the quota place in September 2014, during the 51st ISSF World Championship by winning a silver medal. Subedar Gurpreet Singh, a sapper, had last May during 3rd ISSF World Cup, won the quota in 10m Air Pistol category. Naik Subedar Chain Singh, who has qualified for 50m Rifle 3 Position, is an infantry soldier from JAK Light Regiment, he booked quota place in August 2015 during 4th ISSF World Cup by securing eighth position. Havaldar Sandeep Singh from JAT Regiment will compete in in 50 km Walk. Havaldar Nitender Singh Rawat from Kumaon Regiment, Havildar Kheta Ram from JAT Regiment and Havildar Gopi T from the Regiment of Artillery will all compete in Full Marathon. All four are training at Army Sports Institute (ASI) in Pune. Havildar Ganapathi will compete in 20km Walk. He is from Madras Regiment and qualified for the Games during National Open Race Walking Championship by wining a silver medal. Another Madras Regiment soldier Havildar Irfan KT qualified last month during the National Open Race Walking Championship by securing fourth position. Havildar Devender Singh from Rajputna Rifles Regiment qualified in 20 km Walk at at the same event by securing sixth position

Accusing and insulting the army- MUST READ

Accusing and insulting the army Posted on 14/03/2016 by Dailyexcelsior Shiban Khaibri In “Pushp Ki Abhilasha” or The desire of a flower, a poem of top fame penned by one of the greatest Hindi poets Makhan Lal Chudervedi , the flower beseeches the Gardner, “Pick me out, and strew me on the path which the brave hearts tread to sacrifice for the motherland . In obeisance, let me bow my head.” The flower does not want to be adored over a worshipped deity even, not to speak about being part of the plait of a damsel . Pity must be taken on those contemptible human beings, over how they know nothing about the Indian army, their grit, valour, bravery, patriotism, perseverance and last but not the least, the discipline and high values for which it is known the world over. It is, however, shocking that from a seat of learning, a place which imbibes or is supposed to do so , in its students not only the vast knowledge of subjects but ethics, morality, truthfulness, honesty and the love for the country, laced with respect and pride for its armed forces, instead from its citadels (read campus) vilification and wild accusations are hurled on them to the extent of accusing them of committing rapes. This was stated on March 9, 2016 by a self styled champion of some Lal Salaam and high pitched voicer of “Aazadi from this” and “Aazadi from that” on the campus of the JNU in New Delhi. It is not merely condemnable, punishable and ostracize(able) but it has deep connotations more than it meets eyes or strikes the ears. The charge that the Indian army is engaged in committing rapes in Kashmir could not be the handiwork of or the self manufacturing by this spoilt adult reportedly past his 28th year of life but on account of a full backing and support of combination of organized elements which are inimical to the progress , prosperity and peace -tranquility of the country which otherwise seems well poised for an overall big qualitative change , economically, politically, diplomatically and militarily to become an international force to reckon with, under the ablest leadership of the present visionary Prime Minister. Without checking any facts , Kannaiya Kumar leveled such wild charges against our army , the one which is known world over as one of the best in every form and ever ready to assist the civil administration in any part of the country that suffers on account of unforeseen calamities and natural fury, the latest exemplary example is about their role in the devastating floods of 2014 in Kashmir and how they rescued up to the last person marooned and in distress, without caring for their own safety and even braving negative response, hostility and detracting tactics by some secessionist elements during the rescue operations. Kannaiya Kumar must not be knowing that how much people friendly the Indian army has always been in Kashmir even at times when the National highway from Jammu to Srinagar gets blocked due to landslides and how army rescues and ferries stranded passengers to and fro , at times, free of cost. He must conveniently be sidetracking, in a villainy way, numerous instances and hence not feeling it worth applauding when even Petrol, Kerosene , medicines etc have been airlifted from parts of the country for the valley by our armed forces when it is cut to the outside world by road due to vagaries and fury of the rainy weather. The quantum of supreme sacrifices rendered by our armed forces right from 1947 till date to defend Kashmir and Kashmiris is phenomenal and unparalleled. That part of the glorious History must have either not been taught to him because of the ideological indoctrination for detestable ends or he seems to have been precluded from making a mention of the same which no worthy son of this country can dare to embark upon. For the information of this Laal Salaam Marxist comrade, this very army has an impeccable glorious record of being part and parcel of the people of Kashmir emotionally with zero record of any solitary instance of any problem, incident or hostility with any civilian in Kashmir right from 1947 to 1989-90, nearly five decades. It is only since 1989-90 that armed Jihadi terrorism backed, armed, indoctrinated, supported and pushed into this side by Pakistan , with dangerous exclusive secessionist agenda along with indulging in selective killings, arson , kidnappings, torturing to death, ethnic religious cleansing took its birth in otherwise peaceful valley. Does Kannaya know how many times have our army defending the valley been subjected to indiscriminate attacks with grenades , IED devices, gun shots, ambushes etc at the hands of terrorists and how many in hundreds, lost their lives in the process? He speaks against AFSPA and human rights violations exactly in the same fashion as some self styled liberal, synthetic secular and counterfeit humanist- so called intellectuals, writers, analysts , NGOs, speak but they remain mischievously tight lipped on the human rights violations committed against the victims of terrorists and against the army , the police and other innocents including women. Perhaps this Laal Salaam comrade wants an army person throw a rose on the terrorist who aims a gun at or throws a grenade on him or blasts the army convoy followed by indiscriminate firing on them. Is this the rationale, this so called scholar, boasts of having learnt from the campus of the JN University? Is it not a fact that in 2010, the “Hate India Brigade” active on this campus celebrated the massacre of our 76 security personnel on duty in Dantewada by Naxalites ? Is it not a fact that same year on Oct22, a “convention” of separatists was held in Delhi attended by separatist leaders of many hues and where “Aazadi” from “Bhooka Nanga Hindustan” was echoed? This allegedly had active support from the Marxist platform in the guise of”Ganga Dhaba “in JNU which the students union activists call as “place of debates”, a place to interact with “others and outsiders” and call it a “part of their students’ life”? Is it not a fact that because of such activities, this “Dhaba” had got eviction orders from the university administration in 2014 which was resisted by most of the students and got withdrawn? Is it not a fact that because of certain reasons and allegations , official circular banning female students into male students’ hostels and vice versa was withdrawn under the pressure of some student “leaders”? Is it not a fact that political discourse with intent to demonize the US and “elimination” of Israel have been part of the Laal Saalam ideology of the likes of Kannaya in this institution? Is it not a fact that this “scholar” resisted the move of the administration in not allowing the inflammable “cultural programme” of Feb9 by his “co- scholar” Khalid, presently under detention? This man, instead of concentrating on studies and allied academic activities , that of doing a PhD, is in fact indulging in dirtiest politics with impunity, all against the country, its unity and integrity and now the most reprehensible act of defaming the army and saying “Hamari Aawaz nahi daba saktey” or You cannot suppress our dissent – is as much baseless , ridiculous and silly as his advocating “Aazadi” from hunger, unemployment, exploitation, discrimination, corruption, black money and what not , the target being the present PM which smacks of an agenda on a grand scale . These problems and those related to farmers, labourers, tribals, etc, are projected as if these took place just after Modi Ji took over and were there never before. The trick is seen through by all. Those who want to employ all means to destabilize the country and somehow undo the constitutionally elected government must know that they are playing with fire and projecting all these problems, “intolerance”, “suppression of rights” etc are just ploys, cheap and highly volatile. Such activities are aimed at pitting one caste against the other, one section against the other with ramifications of even pushing the country into a civil strife. Stop it before it engulfs more than it can salvage. Stop maligning the armed forces for nothing before it boomerangs uncontrollably. Stop those few teachers there from making seditious and anti national “sermons” and enforce strict service rules not to practice political agenda while in service. Last but not the least, respect and bow before the valour and dedication of our armed forces as we sleep peacefully at our homes because the Indian army is guarding the frontiers 24×7, every minute, nay – every second

THE REAL JHANSI KI RANI of INDIA- MARTYRED NCO’S WIFE GETS COMMISSIONED AS LIEUTENENT

Scripting history, 26-year-old Priya Semwal, who lost her husband in a counter-insurgency operation two years back, was on Saturday inducted into the technical wing of the Armed Force as a young officer. From a college-going woman married to an Army jawan in 2006 to an officer commissioned into the Corps of the Electrical and Mechanical Engineering (EME) of the Army today, her life has come a full circle. Lt Semwal is one of the 62 women, besides the 194 men, who were commissioned into the Indian Army as short service officers at the ceremonial passing out parade at the Officers Training Academy in Chennai. The mother of the then four-year-old Khwahish Sharma, Lt Semwal’s future looked bleak when she heard the death of her husband Naik Amit Sharma serving with the 14 Rajput regiment in a counter-insurgency operation near hilly Tawang in Arunachal Pradesh in 2012. MARTYRED NCO’S WIFE GETS COMMISSIONED AS LIEUTENENT There might be instances where wives of Army officers would have joined the force after their death, but this is probably the first time, the wife of a Non Commissioned Officer (NCO) has become an officer. “Initially, I did not know what to do. I had a daughter studying... Later, I realised it would be only right to follow my husband into the forces,” said Lt Semwal. While Priya Semwal was only a first-year undergraduate student when she got married in 2006, she had completed post graduation in Mathematics and a Bachelor’s degree in teaching and employed in a coaching institute at her native Dehradun, when her husband was killed. Standing at a distance, the officer’s mother Vaishaka Semwal, was short of words, seeing her daughter become a symbol of hope and inspiration to many. “Though there was hesitation initially, she wanted to face it and become an officer and we supported her. We are very proud of it now,” the officer’s brother Pravesh Semwal said. The story of Priya Semwal stands out to be an inspiration for many young people fighting the odds........ THE REAL JHANSI KI RANI of INDIA Jai Hind !

" WANT TO DO SOMETHING FOR A SOLDIER, BE AN INDIAN WHO IS WORTH FIGHTING FOR."-VIDEO FILMS BY BRIG HEMANT MAHAJAN ON U TUBE

VIDEO FILMS BY BRIG HEMANT MAHAJAN ON U TUBE NATIONAL SECURITY PART 1 https://www.youtube.com/watch?v=0n1jvSn6VVA NATIONAL SECURITY PART 2 https://www.youtube.com/watch?v=JlSROAa2mc8 NATIONAL SECURITY PART 3 https://www.youtube.com/watch?v=fmNxYLefEfM NATIONAL SECURITY PART 4 https://www.youtube.com/watch?v=8MqUdUN4hVM NATIONAL SECURITY PART 5 https://www.youtube.com/watch?v=3_rFVHvILlU NATIONAL SECURITY PART 6 https://www.youtube.com/watch?v=PUVTOw-0jWM NATIONAL SECURITY PART 7 https://www.youtube.com/watch?v=TyPZdLnYxRw NATIONAL SECURITY PART 8 https://www.youtube.com/watch?v=03eg_G_WCnc NATIONAL SECURITY PART 9 https://www.youtube.com/watch?v=SRLm3-X13yw NATIONAL SECURITY PART 10 https://www.youtube.com/watch?v=df898V3fgsk NATIONAL SECURITY PART 11 https://www.youtube.com/watch?v=vdvIC1fHvxc NATIONAL SECURITY PART 12 https://www.youtube.com/watch?v=dYnC4IFnkEU

will try to bar Muslims of Bangladeshi origin who entered India between its first census in 1951 and 1971, when Bangladesh won independence, from voting. They can stay but would have to re-apply for citizenship,

Modi's BJP vows to strip Muslim immigrants of vote in Assam JALESWAR | By Krishna N. Das • Prime Minister Narendra Modi's Bharatiya Janata Party (BJP) has vowed to disenfranchise millions of Muslim immigrants in Assam, waging a polarising election campaign in a bid to form its first government there. In campaign rallies in Assam, officials of the BJP have also promised to identify and deport younger illegal migrants, in response to rising discontent among the state's Hindus. When Assam elects a state legislature in April, an estimated 10 percent of its 20 million voters will be Muslims who have migrated since the 1950s from the former East Pakistan, later Bangladesh, and gained Indian citizenship. At 34 percent, Assam has the second highest percentage of Muslims of any Indian state. The BJP's plan risks re-igniting communal tensions that have led to deadly clashes between Hindus and Muslims, although analysts doubt there will be a full-scale drive to expel Muslim immigrants. WHO'S WELCOME, WHO'S NOT Himanta Biswa Sarma, the BJP's campaign manager in Assam, told Reuters that if the party is elected it will try to bar Muslims of Bangladeshi origin who entered India between its first census in 1951 and 1971, when Bangladesh won independence, from voting. They can stay but would have to re-apply for citizenship, he said. The BJP's campaign does not target millions of Hindus who have also left Bangladesh for Assam, or Muslims of Indian heritage. Modi's government has also said it would welcome minorities from mainly Muslim Bangladesh and Pakistan, and could offer them citizenship. The BJP also plans to deport illegal immigrants who arrived subsequently and strengthen a citizen registration programme to track future inflows, said Sarma. "There are about 2 million immigrants (who came before 1971) and their descendents. Let them grow economically and educationally," he said. "But their status should be refugee and, on the basis of individual application, if someone becomes an Indian citizen that's a different issue." The Rohingyas, many with roots in Bangladesh, are deemed stateless and have been excluded from the democratic transition in Myanmar. They have been targeted in attacks by hardliners from Myanmar's Buddhist majority. "We all know what has happened to the Rohingya Muslims. It could happen to us too," Aminul Islam, a leader of the All India United Democratic Front (AIUDF), told the crowd. "There's a conspiracy to disenfranchise 4 million of us. We will become stateless if we don't come together." When Modi swept to victory in 2014, the election was marred by sectarian violence in Assam that killed more than 40 people. During that campaign, Modi told illegal immigrants in states bordering Bangladesh to have their "bags packed" ready to be sent home should he win. Sarma rejected suggestions the BJP was running a divisive campaign, accusing Muslim politicians of using the immigrant issue to polarise state politics first. "Their entire idea is to take over the state, suppressing our voice and suppressing our culture," said Sarma. "That's why this election will be a counter to that communal propaganda. We are all for Indian Muslims and they are with us."

शूरवीर जवानांची खुलेआम विटंबना आणि बदनामी करणार्‍या, सवंग प्रसिद्धीने उन्माद चढलेल्या कन्हैय्याकुमारच्या मुसक्या पुन्हा आवळायलाच हव्यात.

पुन्हा गरळ ओकलीच vasudeo kulkarni Thursday, March 10, 2016 AT 11:40 AM (IST) Tags: ag1 मातृभूमी आणि जनतेच्या रक्षणासाठी सर्वस्वाची होळी करून आपल्या रक्ताचे शिंपण करणार्‍या शूरवीर जवानांची खुलेआम विटंबना आणि बदनामी करणार्‍या, सवंग प्रसिद्धीने उन्माद चढलेल्या कन्हैय्याकुमारच्या मुसक्या पुन्हा आवळायलाच हव्यात. राजधानी दिल्लीतल्या जवाहरलाल नेहरू विद्यापीठात प्रा. अफजल गुरूचा स्मृतिदिन साजरा करणार्‍या टोळक्याचा म्होरक्या कन्हैय्याकुमारवर केंद्र सरकारने राष्ट्रद्रोहाचा गुन्हा नोंदवताच, उपटसुंभ पुरोगामी आणि तथाकथित लोकशाहीवादी नेत्यांनी, संघटनांनी त्याचा कैवार घेतला. कन्हैय्याकुमारसह सात जणांना पोलिसांनी अटक करताच, हा अभिव्यक्ती स्वातंत्र्यावर घाला असल्याचा टाहो डाव्यांनी आणि काही पुरोगामी नेत्यांनी जोरजोरात फोडला. कन्हैय्याकुमारला दिल्ली उच्च न्यायालयाने सहा महिन्यांचा जामीन मंजूर करताना, आपल्या जीभेवर नियंत्रण ठेवायचा आणि चिथावणीखोर वक्तव्ये करू नयेत, असा आदेशही बजावला आहे. त्याला तुरुंगात डांबताना आणि तुरुंगातून सुटल्यावर त्याची बाजू घ्यायसाठी सरकारवर हल्ला चढवणार्‍यात उभय पक्षाचे उपाध्यक्ष राहुल गांधी, बिहारचे मुख्यमंत्री नितीशकुमार, दिल्लीचे मुख्यमंत्री अरविंद केजरीवाल, मार्क्सवादी कम्युनिस्ट पक्षाचे सरचिटणीस सीताराम येच्युरी यांच्यासह अनेक बडी बडी धेंडे उभी राहिली. जाहीरपणे त्यांनी कन्हैय्याकुमारच्या देशद्रोही कृत्याची वकिली केली. तुरुंगात डांबलेल्या कन्हैय्याकुमारने काही महापराक्रम केल्याच्या आवेशात, याच पुरोगाम्यांच्या टोळक्याने त्याची जामिनावर सुटका होताच, प्रचंड स्वागत केले. त्याच्या जयजयकाराच्या घोषणा दिल्या. त्याच सभेत कन्हैय्याकुमारने आपण राष्ट्रप्रेमी आहोत आणि आम्ही सर्वसामान्य गोरगरिबांच्या स्वातंत्र्यासाठी लढत आहोत, असे आवेशपूर्ण भाषणही ठोकले. प्रसारमाध्यमांनी त्याच्या त्या भाषणाला अवास्तव प्रसिद्धी दिल्याने, लोकप्रियता डोक्यात गेलेल्या या भंपक आणि उठवळ विद्यार्थी नेत्याने जागतिक महिलादिनी पुन्हा एकदा पंतप्रधान नरेंद्र मोदी, भारतीय जनता पक्ष आणि काश्मीरमध्ये जीवाची बाजी लावून दहशतवाद्यांशी लढणार्‍या लष्करी जवानांची बदनामी करणारे भाषण ठोकले आहे. नेहरू विद्यापीठातल्याच विद्यार्थ्यांशी महिलादिनी संवाद साधताना त्याने काश्मीरमधल्या जवानांवर केलेले महाभयंकर आरोप अक्षम्य तर आहेतच, पण त्यांच्या शौर्याचीही विटंबना करणारी हे भाषण असल्याने, केंद्र सरकारने पुरोगाम्यांच्या भुंकण्याची पर्वा न करता, कन्हैय्या कुमारवर कडक कायदेशीर कारवाई करायलाच हवी. ‘भारत तेरे तुकडे होंगे-इंशाल्लाह, इंशाल्लाह आणि काश्मीर की आजादी की जंग रहेगी, जंग रहेगी’ अशा देशद्रोही घोषणा देणार्‍या याच कन्हैय्याकुमारने काश्मीरमध्ये सुरक्षा दलाचे जवान, संरक्षण आणि जनतेची सुरक्षा करायच्या नावाखाली तिथल्या महिलांवर बलात्कार करीत असल्याचा अतिभीषण आरोप केला आहे. न्यायालयाचा आदेश धाब्यावर बसवून देशद्रोही कारवायांना चिथावणी देणार्‍या या विषारी सापाच्या आणि त्याच्या पिलावळीच्या नांग्या ठेचायला हव्यात. भारतीय लष्करातल्या शूर जवानांच्याबद्दल असली प्रक्षोभक वक्तव्ये करणार्‍या कन्हैय्याकुमारला भर चौकात उभे करून चाबकाने फोडूनच काढायला हवे, अशीच सर्वसामान्य जनतेची भावना आहे. असल्या आगलाव्या आणि जवानांची विटंबना करणार्‍या वक्तव्याबद्दल संतप्त जमावाने त्याला जोड्यांनी मारायच्या घटना घडल्यास तो दोष संतापलेल्या जनतेचा नव्हे तर जवानांच्या शौर्यावर थुंकणार्‍या या कन्हैय्याकुमारचाच असेल. भारतीय लष्कराची प्रशंसा कन्हैय्याकुमार हा घटनाकार डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर यांच्या समतावादी आणि पुरोगामी विचारांचा वारसदार असल्याचा साक्षात्कार काही उठवळ, भंपक आणि नादान पुरोगाम्यांना झाला असला, तरी प्रत्यक्षात मात्र हा विष ओकणारा सापच असल्याचे त्याच्या या बेलगाम वक्तव्याने सिद्ध झाले आहे. त्याला पाठिंबा देणारी आणि डोक्यावर घेऊन नाचणारी नेते मंडळी कोण आहेत हे जनतेने गेल्या तीन आठवड्यात उघड्या डोळ्यांनी पाहिलेच आहे. भारतीय लष्करातल्या जवानांवर हे असले घाणेरडे आरोप करायचे धाडस शत्रू राष्ट्र-पाकिस्ताननेही केलेले नाही. पाकिस्तानच्या तालावर नाचणार्‍या हुर्रियत परिषद आणि दहशतवादी संघटनांनीही हे असले आरोप केलेले नाहीत. स्त्रियांचा सन्मान ठेवावा, त्यांना आदराची वागणूक द्यावी, या छत्रपती शिवरायांच्या आदेशाचे, शिस्तीचे कठोर पालन करणारे भारतीय लष्कर आहे. यादवी युद्धाने गाजलेल्या, पीडित असलेल्या गोरगरीब जनतेचे आणि महिलांचे संरक्षण करायसाठी संयुक्त राष्ट्रसंघातर्फे दक्षिण आफ्रिकेतल्या अशांत राष्ट्रात गेल्या साठ वर्षात भारतीय लष्कराच्या अनेक तुकड्या गेल्या होत्या. भारतीय लष्करातल्या जवानांनी त्या राष्ट्रात मानवतावादी कार्य करताना तिथल्या महिलांनाही सन्मानाची वागणूक दिल्याची प्रशंसा संयुक्त राष्ट्रसंघानेही केलेली आहे. आतापर्यंत पाकिस्तानशी झालेल्या तीनही युद्धात, पाकिस्तानच्या जिंकलेल्या प्रदेशातल्या महिलांचे रक्षण केलेल्या जवानांच्या चारित्र्याबद्दल पाकिस्ताननेही भारतीय लष्कराचा गौरव केला आहे. गेली तीस वर्षे काश्मीरमध्ये पाकिस्तानी आणि फुटीरतावादी दहशतवाद्यांनी सुरू केलेले सामूहिक हत्याकांडांचे, हिंसाचाराचे सत्र अद्यापही संपलेले नाही. काश्मीरमधला दहशतवाद मोडून काढायसाठी आतापर्यंत तीस हजार जवानांनी आपल्या प्राणांचे बलिदान केले आहे. दहशतवाद्यांच्या तावडीत सापडलेल्या शेकडो दुर्दैवी महिलांची सुटका सुरक्षा दलांच्या जवानांनीच केल्याच्या अनेक घटना घडल्या आहेत. सैतानी वृत्तीच्या दहशतवाद्यांनीच काश्मीरमधल्या महिलांवर अत्याचार केले, हे मात्र त्यांचाच जयघोष करणार्‍या राष्ट्रद्रोही टोळक्याला दिसत नाही. अशा स्थितीत काश्मीरमध्ये सुरक्षेच्या नावाखाली सुरक्षा दलाचे जवान महिलांवर बलात्कार करतात, असा आरोप करणारा कन्हैय्याकुमार कुणाचा पित्त्या आहे, हे उघड झाले आहे. भारतीय जवानांनी काश्मीरमध्ये महिलांशी गैरव्यवहार किंवा त्यांचा साधा अवमान केल्याची ही घटना घडलेली नाही. महिलांच्या मोर्चांचा बंदोबस्त करतानाही, आपल्या जवानांनी कधीच मर्यादा सोडलेल्या नाहीत. काश्मीर मधल्या लष्करी जवानांच्या चारित्र्यावर आरोप करणे, म्हणजे सूर्यावर थुंकायचा घाणेरडा प्रकार होय! कन्हैय्याकुमारला आता सवंग लोकप्रियतेची चटक लागल्यामुळेच त्याचे डोके ठिकाण्यावर राहिलेले नाही. त्याला वठणीवर आणायलाच हवे. अन्यथा संतप्त जनताच त्याला धडा शिकवील

अवश्य वाचाच ! आपल्या देशात कार्व्हर का तयार होत नाहीत? श्रीमती राधिका अघोर

Message body अवश्य वाचाच ! आपल्या देशात कार्व्हर का तयार होत नाहीत? श्रीमती राधिका अघोर छत्तीसगड मध्ये पोलिसांना मदत केली म्हणून नक्षलवाद्यांनी काल 10 आदिवासीची क्रूर हत्या केली, ही बातमी मी तरी फक्त दूरदर्शनवर पाहिली. रात्री एका वाहिनीवर सावरकर विरुद्ध गांधी अशी वांझोटी चर्चा सुरु होती (कृपया वांझोटी हा शब्दunproductive या अर्थाने घ्यावा, कुठलेही जेंडर बायस जोडू नये) या अशा चर्चांपेक्षा नक्षलवादी कारवाया अधिक गंभीर आणि धोकादायक वाटत नाही का? की आदिवासीना जगण्याचाही मूलभूत अधिकार नाही? पण हे सगळंच पाहत असताना एक विचार माझ्या मनात सारखा येत होता. आजकाल अशा निरर्थक गोष्टीवर चर्चा, भांडण याला इतका उत का आलाय? बुद्धीजीवी वाढलेत का अचानक? उदाहरणार्थ, गेल्या काही काळात घडलेल्या घटना. हैदराबाद मध्ये रोहित वेमुलाची आत्महत्या - घटना दुर्दैवी आहे, यात कोणाचेच दुमत नाही. तो एक पीएचडी करणारा गरीब घरातला विद्यार्थी होता, काय आकांक्षा, स्वप्न असतील त्याची? मी उच्च शिक्षण घेऊन पैसे कमवेन, माझ्या कुटुंबाला सुखी करेन, माझ्यासारख्या गरीब समाजाला मदत करेन, अशाच ना? मग याकुब मेमनची फाशी याचा त्याच्या जगण्याशी काय संबंध होता? तेलंगणामध्ये बीफ बॅन नाही, याकुब मेमनशी त्याचा काहीही संबंध नव्हता, या दोन्ही गोष्टी महाराष्ट्रातल्या, घटनात्मक, न्यायालयीन प्रकियेतून घडलेल्या होत्या, यासाठी तिथे आंदोलन का व्हावे? आपण आपला अभ्यासक्रम पूर्ण करण्यापेक्षा या नसत्या भानगडी कराव्यात असे त्याला का वाटले? मी रोहितचं पूर्ण पत्र वाचलंय, अगदी खोडलेल्या भागासकट - ते वाचल्यावर आपण खूप भरकटत गेलो, तेही अनेक पोकळ बाबींमध्ये, याचं frustration मला जाणवलं. या निराशेतून त्याने आत्महत्येचे टोकाचे पाऊल उचलले असावे असे वाटते. पण त्याचा दोन्ही बाजुंनी राजकारणासाठी व्यवस्थित वापर झाला. दुसरी घटना जेएनयुमधली. हे सगळे विद्यार्थी अफजल गुरू आणि मकबूल भटच्या फाशीविरोधात घोषणा देतात, भारतीय न्यायव्यवस्थेचा धिक्कार करतात, देशविरोधी घोषणा देतात. वास्तविक ह्या दोन्ही दहशतवाद्यांना फाशी देऊन बराच काळ लोटला आहे, लोकशाहीतल्या सर्व घटनादत्त अधिकारांचे रक्षण करतच त्याना कायदेशीर प्रक्रियेतून फाशी देण्यात आली आहे,मग आता हे सगळे उकरून काढण्याची गरज काय? हे आंदोलन त्यांच्या कुठल्या अभ्यासक्रमाचा भाग होते? कन्हैया कुमारची बाजू घेताना इंडियन एक्स्प्रेस सारख्या वृत्तपत्राने त्याच्या गरीब घरातले फोटो पहिल्या पानावर छापले. त्यांच्या मते गरीब घरातला मुलगा (सॉरी,सन ऑफ मदर इंडिया) असे देशद्रोही काम करूच शकत नाही. पण गरीब घरातला हा मुलगा त्याच्या आईचे कष्ट कमी करण्यासाठी नोकरीधंदा का करत नाही? वयाच्या 28 व्या वर्षी आपण काहीच कमवत नाही,याचे त्याला वैषम्य नाही? गरीब कुटुंबाला सुखी करू शकणार नसेल, म्हाताऱ्या आईला आराम देऊ शकत नसेल तर काय उपयोग त्या शिक्षणाचा आणि असल्या मुलाचा? पण त्या रिकामटेकड्या उद्योगांना अभिव्यक्ती स्वातंत्र्य, मनुवादाविरुद्धचे आंदोलन असा मुलामा देत त्याचे कौतुक करायचे? कोण मनू? तो गेला मसणात कधीच! आता आपल्याला मिळणाऱ्या शिक्षणाचा उपयोग करून स्वतःच्या पायावर उभे राहा आधी. मात्र या मूलभूत गोष्टीकडे सोईस्कर दुर्लक्ष करत, तो देशद्रोह कसा नाही, सरकार कसं दडपशाही करतंय, यावर बुद्धीजीवी निरर्थक चर्चेचा कीस पाडतात, आणि आम्ही त्याच्या तितक्याच निरर्थक बातम्या करतो!! अजून एक गोष्ट - महिषासूर शहीद दिन म्हणे, कोण महिषासूर? त्याचे अस्तित्व मानता, मग दुर्गेचेही अस्तित्व मानता? ग्रह असलेला शनी देव मानता? काळाच्या पुढे जाताय का ती पुराणातली वांगी काढून अजून मागे जायचंय? काय उपयोग आहे या आंदोलनाचा? यापैकी एका तरी आंदोननाने तुमच्या आमच्या रोजच्या जगण्यात फरक पडणार आहे का? एफटीआयआय चे ही तसेच. वर्षानुवर्षे त्याच संस्थेत पडून असलेल्या या काका विद्यार्थ्यांचे काय योगदान आहे सिनेमाक्षेत्राला? अजून किती वर्षे शिकतच राहणार हे? या सर्व संस्थामधल्या विद्यार्थ्याना अभ्यास नसतो का? मला त्यांच्यापेक्षा नावाजुद्दिन सिद्दिकी ग्रेट वाटतो, उत्तरप्रदेशातल्या छोट्या गावातून आणि गरीब कुटुंबातून आलेला, पण गरीबीच कौतुक करत बसला नाही, वाटेल ते कष्ट घेतले, सगळ्या भूमिका केल्या, स्ट्रगल करत स्वतःचे अस्तित्व सिद्ध केलं, या क्षेत्रातल्या तरूणानी त्याचा आदर्श घ्यायला हवा. असो, हे जरा विषयांतर झालं. पण एकूणच या सगळ्या आंदोलनांमागे एक सुसूत्र धागा मला दिसतोय- तथाकथित उजव्या विचारसरणीचे सरकार सत्तेवर आलंय. आधीच्या सरकारच्या नाकर्तेपणाला कंटाळून सर्वसामान्य जनतेनं हा पर्याय निवडला आहे (त्यात बुद्धीजीवी लोक नाही,कारण त्यांना खाण्यापिण्याची भ्रांत कधीच नसते!) मात्र, हे सरकार आणि विशेषतः पंतप्रधान मान्यच नसल्याने, त्यांना संधी देण्याचा प्रश्नच नाही. लोकशाही मार्गाने सरकारला सत्तेवरून खाली खेचणे शक्य नाही, मात्र पराकोटीचा द्वेष स्वस्थही बसू देत नाही. त्यामुळे या असंतोषाचा फायदा दहशतवादी, नक्षलवादी आणि फुटीरतावाद्यानी घेतला नाही, तरच नवल! या सर्व कारवायांना शहरी भागात पोचवण्यासाठी या असंतोषाचा आधार घेतला जातोय आणि या मुलांचा वापर केला जातो आहे, हे खूप घातक आहे. देशविभाजनाची भयंकर विषारी बीजे पेरली जातात आहेत. नाहीतर अफजल गुरू, मकबूल भट किंवा याकूब मेमन या सगळ्यांशी यांच्या कुठल्या भावना जोडल्या गेल्या आहेत? यांच्या कारवायामुळे जे निरपराध मारले गेले, त्यात गरीब, दलित,मुसलमान नव्हते? त्यांच्याविषयी काही कळवळा नाही वाटत? यावर एक युक्तिवाद असा केला जातो, की यांचा गुन्हेगारांना पाठिंबा नाही, तर फाशीच्या शिक्षेला विरोध आहे. हा युक्तिवादही फसवा आहे, कारण केवळ मुस्लिम गुन्हेगारांच्या वेळीच त्यांना हे आठवते. पण हे सगळं सुचण्यासाठी मूळात बुद्धी जागेवर असावी लागते. जिहाद आणि माओवाद ही अशी नशा असते, की ती आपली मती कुंठीत करते. नक्षलग्रस्त भागात आता बरीच विकासकामं होत आहेत, आदिवासीना या चळवळीतला फोलपणा कळला आहे, त्यामुळे त्यांनी नक्षल्याना मदत करणं बंद केलंय, यामुळेच ही चळवळ पांढरपेशा समाजात हातपाय पसरते आहे. उद्देश तोच मात्र मार्ग वेगळे. देशात असंतोष खदखदत ठेवायचा, अशांतता निर्माण करून देश खिळखिळा करायचा. आणि खेदाची गोष्ट ही की आंबेडकरवादी संघटनातले युवक या सगळ्या कारवायांचे बळी पडत आहेत. निदान मला कळलेले डॉ आंबेडकर तरी प्रखर लोकशाहीवादी आणि कर्मयोगी होते. अत्यंत तर्कसिद्ध विचार करणारे होते, खडतर जीवन जगत त्यांनी शिक्षण पूर्ण केलं, कठोर कष्ट केलेत, आणि केवळ स्वतःच्या भरवशावर मोठी जबाबदारी पार पाडली. अत्यंत प्रतिकूल आणि अपमानास्पद आयुष्य वाट्याला येऊनही, लोकशाहीवरचा त्यांचा विश्वास ढळला नाही. त्यामुळेच त्यांनी देशाला एकत्र ठेवणारी लोकशाहीधिष्ठित राज्यघटना दिली, साम्यवाद व्यवस्था नाही. त्यामुळे आंबेडकरांचे नाव घेणारे हे युवक साम्यवाद आणि अशा हिंसक चळवळीना समर्थन देतात, हा त्यांचा मोठा पराभव आहे. आंदोलनाना माझा विरोध नाही.ती केलीच पाहिजेत. मात्र आम्हाला रोजगार द्या, कौशल्यशिक्षण द्या, मूलभूत सुविधा दया, या मुद्द्यांवर का करत नाही आंदोलन? देश जोडण्यासाठी एकत्र का येत नाही? पर्यावरण, लोकसंख्या, पाणी प्रश्न आज बिकट आहेत,अनेक चुकीचे निर्णय होताहेत, त्यात याच नाही, पुढच्या पिढ्यांचेही भविष्य धोक्यात आहे, त्यावर आंदोलन करा, अभ्यास करा,संशोधन करा, आम्ही सर्व शक्तीनिशी पाठिंबा देऊ. पण या आंदोलनांसाठी अभ्यास लागतो. मात्र लोकशाहीत सरकारला,व्यवस्थेला शिव्या द्यायला कुठलीही पात्रता, गुणवत्ता लागत नाही. आणि हे सगळं करता येते ते जनतेच्या पैशावर, त्यासाठी घाम गाळावा लागत नाही , त्यामुळे त्याची किंमत नाही. राजकीय सत्तासमीकरणे बदलत राहतात, आजचे सत्ताधारी उद्या विरोधक होतील, राजकारण त्यांच्यापुरते मर्यादित असू द्यावे, ते करताना देश पणाला लावणे आत्मघातकी आहे. सुरुवातीला म्हंटलेल्या मुद्द्यावर येते - गांधी विरुद्ध सावरकर अशी वांझोटी चर्चा आता कशाला? काय साध्य होणार त्यातून? आम्ही घरी आणि शाळेत शिकलो, आगरकर, सावरकर, आंबेडकर, महर्षी कर्वे, फुले सगळे विज्ञाननिष्ठ होते, राष्ट्रपुरुष होते, गांधींनी सर्वसामान्यांना अहिंसक चळवळ दिली, सगळं शिकताना एकावर प्रेम म्हणजे दुसऱ्याचा द्वेष असे नाही शिकवलं. ह्या महापुरुषांची जात किंवा यांच्याविषयी सांगणाऱ्या शिक्षकांचीही जात आम्हाला कधी कळली नाही, आवश्यकही वाटली नाही. पण त्या शाळेतून राष्ट्रवाद आपोआप शिकलो, देशाविषयी, प्रतिकांविषयी आदर बाळगायला शिकलो, त्यामुळे जेएनयु किंवा इतर कुठेही देशविरोधी घोषणा दिल्या, कृती केली तर राग येतो, दुःख होते, आणि हे सांगताना मला माझ्या शाळा - कॉलेजविषयी अभिमान वाटतो. मी बाबा आमटेंच्या आनंद निकेतनमध्ये शिकलेय,श्रमाला प्रतिष्ठा देणारे विद्यार्थी घडवणारे हे कॉलेज, त्यामुळे कुठल्याही शिक्षणसंस्थेमध्ये अभिव्यक्ती स्वातंत्र्य आणि सामाजिक परिवर्तनाच्या नावाखाली असली घाणेरडी कामं होत असतील, तर तीळपापड होतो. परवा गप्पांमध्ये राजाभाऊ दांडेकर म्हणाले, आपल्या देशात खूप कार्व्हर का तयार होत नाहीत? कार्व्हर तयार होतात, पण त्यांना प्रसिद्धी मिळत नाही, कारण आपल्याकडे श्रमाला प्रतिष्ठा नाही, संशोधनाला प्रसिद्धी नाही. प्रसिद्धी असल्या आंदोलनांना मिळते , कान्हेय्या, खालीद हे आपले हिरो, मग कार्व्हर कसे तयार होणार, युवा पिढी मढे उकरणाऱ्या वांझोट्या चर्चेत रमलीय ना साम्यवादी गांजाच्या विड्या फुकत!! अति बुद्धीजीवी असणे तापदायकच ठरले आहे खरंतर! त्यांना ना सामान्यांच्या भावना कळत ना प्रश्न! खरं तर आपल्याला नेमून दिलेले काम निष्ठेनं आणि जबाबदारीने करणं ही सुद्धा मोठी देशसेवा आणि समाजसेवा आहे, पण तेवढेही करावं असं या युवकांना वाटत नाही. खिन्न करणारी , विचारप्रवृत्त करणारी गोष्ट आहे

Revenue Intelligence will verify US report that $505bn left India during 2004-2013

Revenue Intelligence will verify US report that $505bn left India during 2004-2013 The Directorate of Revenue Intelligence has formed a 16-member team to verify a report by a US-based think tank, Global Financial Integrity (GFI), which said $505 billion flew out of India in the years between 2004 and 2013, when the UPA was in power at the Centre. The yearly illicit outflow was, on an average, USD 51 billion, which is more than India’s annual defence budget of $40.4 billion. A Supreme Court-appointed Special Investigation Team probing black money asked the DRI to form the team on Tuesday. The team includes DRI Director General Najib Shah, Additional Director General (ADG) HQs John Joseph, ADG Delhi S.M. Bhatnagar and ADG Mumbai Ajit Kumar, among others. The department will liaise with the Reserve Bank of India and the Enforcement Directorate for the task. The DRI has given the report top priority, with sources telling this newspaper that the department will release its report to the SIT in two months. DRI obtained the detailed financial calculations from the SIT on 8 February. The data will now be assessed and verified with Indian records to check the veracity of the report. “We have formed a 16-member team and set a target of 45-60 days to release our report to the black money SIT. We have already received the detailed calculations from the SIT and the verification process has started. It is good that we do not have to undertake the task of procuring such a large amount of data on our own, since it would have taken a long time. If this report is, in fact, accurate, then it will go a long way in helping the SIT to bring back the black money that was siphoned out of India,” a DRI official told The Sunday Guardian. Experts are of the opinion that it is impossible to ascertain the exact amount of money that has been siphoned out of the country as much of the black money goes into real estate and stays out of banks. “The government has to show its conviction about tackling issues like black money. But you can never figure out exactly how much money was siphoned out of the country as black money. While zeroing down on the quantum of money, you tend to incorporate several notional figures and assumptions. This process will just be of verifying GFI’s report. I doubt whether this will have any impact on the process to bring back black money. The government should, in the first place, not depend on a foreign think tank to tell them how much money was siphoned out of its shores. That is the job of the government to know for itself. A large amount of money goes into real estate. That money, essentially, stays out of banks or bank records,” C. Krishnan, expert on public finance and policy, told this newspaper. The GFI said in a press release, “GFI analyzed discrepancies in balance of payments data and direction of trade statistics (DOTS), as reported to the IMF, in order to detect flows of capital that are illegally earned, transferred, and/or utilized. Since GFI’s 2014 annual update, the existing methodology has been refined to provide a more precise trade misinvoicing calculation for a greater number of countries, leading to a significant upward revision in illicit flow estimates for many of these economies as compared to previous GFI reports.” GFI said in its report “Illicit Financial Flows from Developing Countries: 2004-2013’” that it has measured illicit financial outflows from India using two sources—deliberate trade mis-invoicing and leakages in the balance of payments. “Trade mis-invoicing is the primary measurable means for shifting funds out of developing countries illicitly,” the report said. The report ranks India fourth in terms of illicit financial outflow from the country with an average USD 51.029 billion siphoned out of the country each year between 2004 and 2013. “The SIT obtained detailed calculations of country-wise illicit financial flows for each of these years from Global Financial Integrity,” a Finance Ministry statement said. The details were sent to the DRI on 8 February. The SIT asked it to “verify the extent to which the calculations are correct” The SIT believes that since GFI reports are widely cited and used in academic and financial circles, it is “very crucial to ascertain the veracity of such reports”. The SIT said that trade-based money laundering is the primary reason for accumulation and outflow of black money from India. “This study clearly demonstrates that illicit financial flows are the most damaging economic problem faced by the world’s developing and emerging economies,” said GFI president Raymond Baker, who is known to be an authority on international financial crime. “This year at the UN the mantra of ‘trillions not billions’ was continuously used to indicate the amount of funds needed to reach the Sustainable Development Goals. Significantly curtailing illicit flows is central to that effort,” he said. China tops the list with average illicit outflows to the tune of USD 139 billion. Russia and Mexico follow with average annual illicit outflows of USD 104 billion and USD 52.8 billion, respectively. The report shows that global illicit financial outflows have grown from USD 465.3 billion in 2004 to over USD 1.1 trillion in 2013. Over 38 percent of the USD 1.1 trillion was siphoned out of Asia in 2003.

Parrikar finds $3 bn lying forgotten in US account

Parrikar finds $3 bn lying forgotten in US account New Delhi had placed the money in the Pentagon-managed account for weaponry it was buying under the Foreign Military Sales (FMS) programme Ajai Shukla | New Delhi March 5, 2016 Last Updated at 17:45 IST Tiny URL Add to My Page Print Email 36.7K163483 Manohar Parrikar Manohar Parrikar ALSO READ Parrikar's proposed defence procurement policy breaks new ground Defence equipment parameters should be realistic DPP-2016 to be released next month: Parrikar Ministry of defence targets 70% indigenisation by 2027 In a disquieting comment on how the ministry of defence (MoD) manages its money, Defence Minister Manohar Parrikar revealed on Friday that he discovered India was paying the US Department of Defense (Pentagon) for new weaponry, even though $3 billion which had been earlier remitted was lying in an account in Washington. New Delhi had placed the money in the Pentagon-managed account for weaponry it was buying under the Foreign Military Sales (FMS) programme. In this, the Pentagon procures equipment on behalf of foreign governments from US vendors like Boeing and Lockheed Martin. "Because of ill-management, or lack of attention to this account, we had slightly less than $3 billion which is piled up in this account, which was not earning any interest. It was just lying there in the account," Parrikar said at a press conference here. Parrikar added that he drew on this account, saving money from this year's capital budget, which was returned to the finance ministry. "From somewhere near $3 billion, the account has come down to $1.7-1.8 billion. During last year, we must have paid nearly Rs 6,000 crore from this fund for our committed liabilities…. We have saved almost $700-800 million in foreign exchange", he said. He also claimed to have saved up to Rs 3,000 crore by tightening up payment norms to Indian vendors, including the defence public sector undertakings (DPSUs). He said payment had been made even to companies that failed to deliver the contracted equipment. Now, said Parrikar: "We are strictly monitoring the staged payment clauses, according to contracts. We are not allowing it to be loosely paid, even to DPSUs." The current year's budget had allocated Rs 77,798 crore for capital expenditure; but the revised allocations brought that down to Rs 65,808 crore. Even if Parrikar saved Rs 9,000 crore, it still leaves Rs 3,000 crore underspent. The coming year's capital budget for the three services amounts to Rs 70,380 crore. Parrikar stated that this provides Rs 10,000 to 12,000 crore for new purchases, with the balance pre-committed to instalments on procurements concluded in earlier years. He claimed, since new contracts required an up-front payment of no more than 10-15 per cent, this amount adequately provided for the Rafale contract, expenditures on the mountain strike corps, and an estimated Rs 1 lakh crore worth of new contracts likely to be concluded in the coming year. The figures do not add up, though. With the Rafale priced at a minimum of Rs 63,000 crore, the new contracts add up to at least Rs 1.63 lakh crore, for which the advance required is between Rs 16,300 to 24,450 crores. Parrikar also clarified that the government had instituted a new way of tabulating the defence budget, which would reflect several expenditures that have so far been kept invisible. According to the new methodology, he announced that the coming year's budget was Rs 3,40,922 crore, including, for the first time, defence pensions and allocations to the MoD. "This amounts to 17.23 per cent of the overall (government) expenditure of Rs 19,78,060 crore", he announced. He hopes this will clear the confusion, since the budget documents themselves reflected two different figures. In the budget summary, where pensions and MoD allocations were excluded as in the past, the defence allocation added up to Rs 2,49,099 crore, almost the same as the current year's allocation of Rs 2,46,727 crore, just 10.9 per cent higher than this year's revised estimates of Rs 2,24,636 crore. Adding pensions and MoD allocations to the budget makes for a more reassuring figure, and one that is founded on more honest accounting. Separately, Parrikar rejected the notion of joint patrols in the Indo-Pacific, carried out by the US and Indian navies. There has been growing speculations, based on statements from senior US officials like the Pacific Command chief, Admiral Harry Harris; and the US envoy to New Delhi, Richard Verma. Parrikar responded on Friday, "India does joint exercises with other countries, not joint operations. The question of joint patrolling at this stage (with the US Navy) does not arise.

ance Naik Mohan Nath Goswami met a hero's end battling Lashkar-e-Tayiba terrorists in the jungles of Kashmir.

He said he would kill 10 terrorists before he died and he did Lance Naik Mohan Nath Goswami met a hero's end battling Lashkar-e-Tayiba terrorists in the jungles of Kashmir. His valour earned him the nation's highest gallantry award in peacetime this Republic Day. Archana Masih/Rediff.com travelled to Lal Kuan, Haldwani, to find out who this hero was. Ashok Chakra Awardee Mohan Nath Goswami IMAGE: Lance Naik Mohan Nath Goswami spent 13 years in the Indian Army. He belonged to the highly trained Special Forces. Photograph: Kind courtesy Bhawna Goswami Martyr Mohan Nath Goswami rests under a mango tree in a mound of sacred earth circled by red bricks outside his home. The wind has dislodged the paper tricolour inside the hallowed ground which a visitor stops to fix with delicate care. The green and white tiled house is surrounded by green rice fields. Grains of wheat dry on a cot in the courtyard from where neighbouring houses can be seen scattered at uneven distances. The path has a white board with 'Shaheed Mohan Nath Goswami Marg' painted in red. It was put up before the chief minister came to visit the soldier's widow last September. This afternoon, Bhawna Goswami is standing in her courtyard with her seven-year-old daughter, Bhoomika, wrapped around her waist. Reed-like thin, she weighs 40 kilograms and as she looks at the spot where her soldier husband lies under the earth at the entrance to their home -- her eyes seem to encompass the world's sadness. The road leading to Martyr Goswami's home IMAGE: In the quiet village, everyone knows where the martyr's home is. Photograph: Archana Masih/Rediff.com Two weeks ago, on Republic Day, she had walked up to receive the country's highest award for gallantry in peacetime before the grand parade began on Rajpath. She fought hard to hold back tears as she received the Ashok Chakra, while the announcer provided an account of Lance Naik Goswami's act of bravery in eliminating India's enemies in the mountains of Kashmir. "I was able to walk the dais because I felt my husband was pushing me. I felt him walking beside me. It was a moment of immense pride and acute sadness," she says sitting in a room with photographs that chronicle the life of Lance Naik Goswami, a Special Forces commando from the 9 Parachute Regiment, the first SF battalion raised in the Indian Army. Permanently located in Jammu and Kashmir, 9 Para is affiliated to the Northern Command where all the action is. "Therefore, you will find their personnel earning gallantry awards every year," says Lieutenant General P C Katoch (retd), a Special Forces veteran who was commissioned in and commanded 1 Para. "An encounter can take anything from 1 to even 8 to 10 days, the latter where terrorists are hiding in caves in high altitude areas," adds the general who commanded 1 Para in the Indian Peace Keeping Mission in Sri Lanka. "The Special Forces soldier is physically and mentally tough," he says, "but over and above he is much more confident because he is attuned to operate in a 5-man squad independently, usually led by an officer or a JCO." Martyr Mohan Nath Goswami's wife and daughter IMAGE: Bhawna Goswami and daughter Bhoomika outside their home. Across the road is the unfinished foundation of a house the martyr had hoped to build. Photograph: Archana Masih/Rediff.com The sun shines brilliantly outside but a gloomy sadness pervades the house. On the first anniversary of the martyrdom which will fall on September 3, Bhawna Goswami will build a small temple at the spot where her husband's remains lie. She will put a framed photograph of him in it. Sitting cross legged on the bed, with the Ashok Chakra medal in a box, she says it is more precious than any silver or gold. "He was a daring man and loved the risks that came with being a Special Forces soldier. He used to always say that he would never go down fighting alone but take 10, 12 of the enemy with him. His officers said he was fearless," says Bhawna showing photographs of her husband in uniform from a thick photo album. Gently pushing the photographs towards the light coming in through the sole window for a better look. In the forested mountains of Kupwara in the Kashmir Valley, Lance Naik Goswami's words had rung true. In three consecutive operations in August-September, spanning 11 days, he and his fellow soldiers eliminated 10 Laskhar-e-Tayiba terrorists and captured one. On the night of September 2-3, he volunteered to be a part of another operation to take on four terrorists. He killed two terrorists, assisted in neutralising two others and saved the lives of three of his wounded colleagues. 'He first assisted in eliminating one terrorist. Sensing grave danger to three of his wounded colleagues, Lance Naik Mohan Goswami with utter disregard to his own personal safety, charged at the remaining terrorists drawing intense fire from them. He was hit in the thigh. Unmindful, he closed in and eliminated one terrorist, injured another and was again shot in the abdomen.' 'Undeterred by his injuries, he hurled himself on the last terrorist and killed him at point blank range before succumbing to his wounds.' 'Lance Naik Mohan Goswami made the supreme sacrifice in the highest traditions of the Indian Army.' The parchment bearing this citation was handed to Bhawna Goswami by President Pranab Mukherjee in the most poignant and sacred part of the Republic Day celebration. The citation is presently displayed with the 9 Para unit and will be sent to her in a few days. Mrs Goswami receives the Ashok Chakra from the President IMAGE: Bhawna Goswami receives the Ashok Chakra from the President on Republic Day. Photograph: President of India/Facebook "No one will remember whether I lived, but as long as this country celebrates Republic Day, his name will be remembered," says his wife. Next month she has been invited for a felicitation in Nagpur and for the Raising Day function of the unit in July. "Jaha jaha mere husband ka naam ayega main khushi khushi jaoongi (I will happily go wherever my husband's valour is recognised)," she says looking out of the window into the fields. Across the road, in the middle of a patch of green, is an unfinished foundation of a house. With iron roads silently emerging ghost-like from a line of bricks, it wears an abandoned look. On a previous visit, Lance Naik Goswami had got the foundation laid on a piece of land he had bought. In the last conversation on the telephone with his wife a day before his martyrdom, he had asked about its progress. It had not been easy to arrange the cash but he had made a promise that he would move her into a new house this year and he wanted to go through with it. But Bhawna Goswami does not want to finish it without him. She wants to fulfill his other dreams instead -- to complete her MA and BEd; to get a job as a teacher; to provide Bhoomika with a good education. "He dreamed of making Bhoomika a doctor. Her name is an almagam of ours and I was told that he breathed his last with her name on his lips." Lance Naik Mohan Nath Goswami died battling terrorists in Kashmir IMAGE: 'He loved the risky life of a Special Forces soldier. His officers said he was fearless,' says his wife. Photograph: Kind courtesy Bhawna Goswami The last time the martyr was home was for his daughter's birthday in August. It had been a happy fortnight, they had visited relatives and made plans for a holiday in Goa in December. But in less than a month, Mohan Goswami was martyred. When his mortal remains were brought home in a coffin, it was hard to explain to Bhoomika why her father was in a box. There were around 10,000 mourners for the last rites on a day that is shrouded in a heavy haze of grief. Bhawna remembers uncovering his face and sitting beside the coffin for half an hour, looking at the man whose phone she had answered herself by chance when he had called with the proposal of marriage eight years ago. They were married five months later and he had introduced the village girl to a different world outside. They had spent three years in the Agra cantonment, the only time he was in a field posting in their years of togetherness. The visit to the Taj Mahal... Photographs of them in front of the iconic monument are among the first in the pages of the thick photo album that she had just shown me. The couple at the Taj Mahal in Agra IMAGE: The couple at the Taj Mahal in Agra. Photograph: Kind courtesy Bhawna Goswami "I would often think that while he sleeps on the floor in a tent during operations, I sleep in a bed with a thick mattress. He melts ice to drink water and I have to just reach out for a bottle. He eats food that must have turned cold and I eat it hot off the pot," says Bhawna with a sad smile as her younger brother who has come to spend few days with her makes tea. In the verandah outside is a framed photograph of Lance Naik Goswami in uniform with a garland strung over it. Someone has fixed a paper Indian flag to it. In the room upstairs, she has kept his washed and ironed uniforms in a trunk -- not mustering the courage to open it because it is too painful. As Bhawna Goswami walks me out, the driver of the car that I had travelled in, folds his hands and bows to her. "It is an honour to meet you. Never think you are alone, this country is with you," he says and she gives him a weak smile with folded hands. "It is an honour to be his wife. I can live my life on the eight years of memories he has left me with," she says turning towards me, "It is hard, but good people are needed both in heaven and earth

EVERY INDIANS RESPONSIBILITY MUST READ

ISR Activity (Individual Social Responsibility) It is high time for each of the individual who is concerned about the way things are being distorted out of proportion, to start his/her own ISR activities. Each one needs to take share. Certain time needs to be devoted for such activities. Spreading positivity in the MSM sponsored negativity space is a stupendous task. But just a reminder even attempts by media sharks can be avoided by a swarm of common people. Do not be a mute spectator, be an agitator to fight the gross injustice. Dear State Bank of India, Learnt that you are leading a consortium to recover a total of approx Rs 7000 crores you all gave as loan to a businessman. Good job. I wonder why smartass bankers like you, who are so paperwork perfect while giving loans to poor and the middle class, including getting mortgages, hiring musclemen( actually goondas), getting blank stamp papers signed etc....., became so naive and stupid to give away monies to a Page 3 monkey. How about starting with kicking out your managers who got sold out to a pimp? CPM Party Just heard Mr Yechury on India Today TV channel justfying slogans of "Pakistan Zindabad", as follows... India wants better relations with Pakistan. So what is wrong in saying zindabad for a nation with whom country wishes to have good relations. Well ! I rest my case. Communists are either morons or imbeciles, or both. They can't be taken seriously. Marx and Lenin must be turning in their graves to see such idiots spreading their socialist cause. JNU Of course, I do not want University campuses to be dominated by the right wing fringe elements. And by the very same logic, I will neither stand it if it has become stranglehold of the left lunatics. Students must attend to studies at the University, and do politics in their spare time - NOT the other way around. Politically, the faculty must be centrist in view, and then encourage students to explore all ideologies. The bottom line being, the idea of Nation that we know as India will not be damaged. I want to see my India look better than Switzerland. I want my India to do better than the US in the Olympics. I want to see my India more civilzed than the most civilized country in this world. I want my India to be more innovative than Japan. I want my India to be more safe for woman than Copenhagen, Denmark. I want my India to be more open minded than Canada. I want my India to be better than what it is today. And not worse. And that can only happen when we start thinking productive. Else we will all be wasting time doing something that is useless, futile, infertile

Open Letter to The Times of India -MAKING HERO OUT OF ZERO

Open Letter to The Times of India K.K. Kak 07 March 2016 I have read with interest the flurry of articles in your newspaper on JNU and Mr Kanhaiya Kumar. Of course, your newspaper is not the only one -- most English mainstream newspapers, news websites, and TV channels have been full of JNU and its students union president. However, your newspaper is stated to be India's number one selling English daily, and hence the one which counts the most – numerically, at any rate. You have apparently also deputed full-time two reporters -- Mr Manash Gohain and Ms Shreya Roychowdhury -- to write about JNU, since I have not recently seen them write about anything else. Hence, I wonder -- why this obsession with JNU? JNU's total enrolment is a little over 7000 -- against a Delhi University enrolment of well over a lakh, and a city population of well over a crore. The great hero Kanhaiya Kumar won a little over a thousand votes in the JNU elections, and that is the extent of his popular support. The three Leftist winners between them won about 4000 votes - compare this to the 20000 votes or so won by each of the ABVP's winning candidates in the DU elections, and you'll see just what the Leftist support base among Delhi's university students really is. And yet this minor institution with 5% of DU's student base and .05% of Delhi's population has managed to dominate your newspaper for weeks. On a daily basis we have been fed stories of what Kanhaiya was doing in jail, what he was thinking, what his mother was saying, what his brother was saying, what his poet buddy was writing, what his cartoonist buddy was drawing -- he probably had more articles written about him in the English language press than the total votes he got in the JNU elections! And this might not have been so bad if we were getting actual news. Kanhaiya being arrested, and subsequently being released on bail, is news. What he is eating, reading, or thinking, is not. And what was the sum total of the information we got from this blanket coverage? We learnt that Kanhaiya has declared his faith in the Constitution (whether this declaration was genuine or strategic, even the High Court couldn't decide). We learnt that his mother (and brother and other sundry relatives) believed in his innocence -- so did the mothers of Ishrat Jahan, Ajmal Kasab, and the Boston bomber Tsarnaev. We learnt that his friends are writing poems and drawing cartoons for him -- I hope that if I ever write a poem about someone who's been jailed (shouldn't be difficult, there are several lakh undertrials in this country), you'll be kind enough to interview me. We learnt that Kanhaiya had said nice things about this country in an inter-college debate a decade ago. It would have been nice if you had gone on to analyze whether positions taken a decade ago necessarily define our characters today (a decade ago, Boston bomber Dzokhar Tsarnaev was a cute 12-year-old -- and many of the teenagers being indoctrinated by ISIS today were even cuter 7 or 8-year-olds)-- but then, you are not presenting analyses, but creating a hagiography. My primary learning from you is that Kanhaiya had been living off taxpayer money as a student a decade ago, and he's still living off the taxpayer today -- just how long does it take to finish college? As for the great excitement that Kanhaiya is fighting for the underprivileged -- just what actual fighting has he done? There are people who slog in the villages, in the most backward of areas, and never get written about. Kanhaiya's contribution is limited to making loud speeches in the comfort of his university campus while being fed by taxpayer money - - and that makes him a hero? His recent speeches are about how a poor man like him could fight the government. One would have thought that a poor man's primary focus would be to finish his education and get a job so that he could support his family - but evidently not. Kanhaiya Kumar apparently has a family income of Rs.3000 per month, but his focus at age 28 is to contest elections, not to get a job. Many of us finish college in 3-5 years, get jobs, support families, and pay taxes, all before age 28 -- but then, we're not Kanhaiya. And if we all were, there wouldn't be any tax money to fund JNU and Kanhaiya! You will note that I am not going into the sedition or anti-national issue -- that is not my point here. My point is that -- innocent or guilty -- Kanhaiya Kumar is a relative non-entity who has been blown up out of all proportion by your newspaper's hysterical (and generally adulatory) coverage. The latest is about Kanhaiya's friends and a victory march -- what victory? Getting conditional bail while being ticked off by the judge? Enough is enough -- it is time to send Kanhaiya back to the classroom where he belongs, and give us real news to read. Of course, Kanhaiya may NOT return to the classroom -- he is apparently planning to campaign for the Left in Bengal and Kerala, though after his high court bail he is singing a slightly different song. All while the taxpayers -- many of them several years younger than Kanhaiya -- are funding his JNU fees, board, and lodging. Your reporters are apparently pretty close to Kanhaiya and his family -- could they possibly ask them -- if Kanhaiya isn't planning to actually study -- to refund our tax money?

एक आम भारतीय टैक्स-पेयर का लेटर JNU के अध्यक्ष कन्हैया कुमार के नाम

एक आम भारतीय टैक्स-पेयर का लेटर JNU के अध्यक्ष कन्हैया कुमार के नाम #कन्हैया_कुमार, आपका भाषण सुना जो आपने जेल से वापस आ कर दिया, सुना कि आपको ग़रीबी, भुखमरी, जातिवाद, साम्राज्यवाद और पूँजीवाद से आज़ादी चाहिये। मेरे विचार मे, इन सबसे आजादी पाने के लिए मन लगाकर पढाई करें, खूब मेहनत करें, कैरियर बनायें और आगे बढ़ें तो अपने आप मिल जायेगी आजादी और अापके साथी जो नारे लगा रहे हैं उनको भी ये समझायें। आपका भाषण तो अच्छा था लेकिन मैं आपकी बातों में लाजिक ढूँढ़ने की कोशिश कर रही थी, इसके लिये मेरे दो चार सवाल है ज़वाब देने की मेहरबानी करें 1- आपका भाषण तो पूरा राजनैतिक था, तो ये पढ़ाई का ढोंग क्यों?? बाहर आईये और राजनीति में करियर चमकाईये और अपनी जगह किसी उपयुक्त छात्र को दीजिये जो पढ़ाई के नाम पर राजनीति न करे। पढ़ाई के नाम पर ये मुफ़्तख़ोरी बंद करिये, आपके राजनैतिक करियर पर टैक्स पेयर जनता का पैसा बर्बाद क्यों हो?? 2- ग़रीबी, भुखमरी, जातिवाद, साम्राज्यवाद और पूँजीवाद ... लेकिन ये नही बताया ये समस्या कब से है ? और इसके असली जिम्मेदार कौन है ?? ज़रा बतायेंगे ये सारी समस्यायें कब से हैं ?? या ये सिर्फ पिछले 18 महीने मे खड़ी हुई हैं ?? जो पार्टी 60 सालों से राज कर रही थी उसकी जवाबदारी कितनी मानते है या उनके शासन में रामराज्य था ??आप प्रधानमंत्री की सूट पकड़ कर उनसे प्रश्न पूछना चाहते हैं तो सोनिया गांधी की साड़ी पकड़ कर उनसे प्रश्न क्यों नही पूछते?? 3- आपके बताया नहीं कि ग़रीबी, भुखमरी, जातिवाद, साम्राज्यवाद और पूँजीवाद को कैसे हटायेंगे और इसका ब्लूप्रिंट क्या है या सिर्फ़ नारों से हट जायेगी ?? आज सारी दुनिया मे वामपंथ फ़ेल हो चुका है तो ये भारत में किस तरह से सफल होगा ?? 4- आपकी पार्टी की सरकार पश्चिम बंगाल मे 35 साल तक थी, आप बतायेंगे कितनी ग़रीबी, भुखमरी या जातिवाद दूर हो गया?? आँकड़े तो इसका उल्टा ही बताते हैं तो हम क्यो विश्वास करें आपका?? 5- अगर भारत के संिवधान या लोकतांत्रिक मूल्यों में विश्वास करते हैं तो जनता के बीच जाकर, चुनाव लड़कर ईमानदारी से सिस्टम मे सुधार करते और ग़रीबी भुखमरी के खिलाफ लड़ते न कि जनता द्वारा चुनी हुई सरकार के खिलाफ ज़हर उगलते 6. आपको पुलिसवाला अपने जैसा ही इंसान लगा अच्छी बात है पर बतायेंगे जिन पुलिसवालों को दंतेवाड़ा में आपके साथियों(DSU) ने मारा वो अपने जैसे लगते थे या नही ?? जिनकी मौत पर JNU में जश्न मनाया जाता है वो भी ग़रीब परिवार के ही थे जिन्हें लाल सलाम वालों ने मारा है 7- आपको फ़ौजी भी अपने जैसे लगते हैं ना, तो आपके साथ कंधे से कंधा मिला कर जो नारे देते हैं 'भारत तेरे टुकड़े होंगे' कभी सोचा है उनके उपर क्या गुज़रती होगी ?? उनका मोराल कितना डाउन होता होगा ?? कभी सोचा है एक भारतीय की आत्मा तड़पती है जब JNU के ये नारे सुनते हैं "भारत की बर्बादी तक जंग रहेगी" आपको भी यही लगता तो आप कहीं विरोध दर्ज करते ना 8- आप कहते है कि इस देश के क़ानून पर आपको भरोसा है तो कैसे आपके साथी तो आपके सामने ही नारा देते हैं ?? "अफ़ज़ल हम शर्मिंदा हैं, तेरे क़ातिल ज़िंदा हैंंंं', "कितने अफ़ज़ल मारोगे, घर घर से अफ़ज़ल निकलेगा", पुलिस वालों से आपको सहानुभूति है ना, कितने पुलिसवाले संसद में हुए हमले में कितने मरे मालूम है या दिल में अफ़ज़ल से आधी भी सहानुभूति है ?? ये भारत की सर्वोच्च न्यायालय का ही तो फ़ैसला था फिर ये आपका ढोंग नहीं है तो और क्या है ?? 9- रोहित वेमुला जिसका SFI से मोहभंग हो चुका था उसका येचुरी के बारे में लिखा ख़त/विचार क्यो नहीं बताया?? क्योंकि वो आपकी विचारधारा को सपोर्ट नहीं करता ??मरने वाला इंसान कभी झूठ नहीं बोलता और dying declaration तो कोर्ट भी मानता है, जब रोहित ने आख़िरी ख़त में किसी को भी ज़िम्मेदार नहीं बताया पर आप किसी न किसी तरह से इसका भी राजनैतिक फ़ायदा उठाना चाहते है तभी तो ये मुद्दा बार बार उठाते हैं आपकी असली समस्या है एबीवीपी, आरएसएस, बीजेपी और मोदी जिनसे आज़ादी चाहिये, आपको लोकतांत्रिक ढंग से चुनी सरकार नहीं चाहिये क्योंकि आपको पंसद नही, उसके जाने के बाद सब आज़ादी मिल जायेगी। भाषण की जगह बस एकबार अपना ही जजमेंट ही पढ़ कर सुना देते छात्रों के सामने, ख़ुद पर शर्म आ जायेगी और सारी ग़लतफ़हमी दूर हो जायेगी एक आम भारतीय

#WAKE UP INDIA MUST WATCH JNU VIDEOS-https://www.youtube.com/watch?v=tbvOewCLpWM&feature=youtu.be

https://www.youtube.com/watch?v=tbvOewCLpWM&feature=youtu.be Nivedita Menon and staff like her Must be Sacked in JNU . I am surprised how these Traitors are being Paid by the Indian State..Horrifying YE ASTEEN SANPON KO KUCHAL DENE CHAHIYE..JNU MUST BE CLOSED THE SYLLABI TO BE CHECKED AND IF NECEESARY CHANGED BEFORE IT IS RE-OPENED.

फुकट प्रसिद्धी! Monday, March 07th, 2016 कन्हैया पुढे व सरकार मागे असे विचित्र चित्र निर्माण झाले

फुकट प्रसिद्धी! Monday, March 07th, 2016 कन्हैया पुढे व सरकार मागे असे विचित्र चित्र निर्माण झाले. त्याचीही जबाबदारी कुणाला तरी घ्यावीच लागेल. असे तरुण राष्ट्रद्रोही की राजद्रोही ते ठरवून त्यांच्या जिभा कापणारे व त्यांच्यावर गोळ्या झाडण्याचे आदेश देणारे देशाला अराजकाच्या खाईत ढकलत आहेत. कन्हैयाने आव्हान उभे केले आहे ते फुकट प्रसिद्धीचे. अन्न, पाणी, औषधे महाग झाली तरी प्रसिद्धी फुकट आहे. फक्त ती दुसर्‍यांना मिळू नये हाच वादाचा विषय दिसतोय. कन्हैया पुढे, सरकार मागे फुकट प्रसिद्धी! ‘जेएनयू’तील राजद्रोही प्रकरणांमुळे झोतात आलेला कन्हैया कुमार राजकारण्यांसारखा पोपटपंची करू लागला आहे. जवाहरलाल नेहरू विद्यापीठात अफझल गुरूची पुण्यथिती साजरी केली, त्या कार्यक्रमात देशविरोधी नारे देण्याच्या आरोपाखाली कन्हैया कुमारला अटक झाली व त्याच्यावर देशद्रोहाचा गुन्हा लावण्यात आला (तो देशद्रोह नसून राजद्रोह असल्याची व्याख्या कन्हैया करतो), पण आता जामिनावर सुटलेला कन्हैया जहरील्या नागासारखा रोज डंख मारीत आहे व फणा हलवून भाजप आणि त्यांच्या इतर मंडळींना घाबरवून सोडत आहे. कन्हैयावर देशद्रोहाचा आरोप आहे याचे भान न ठेवता तुरुंगातून सुटताच त्याचे विरोचीत स्वागत झाले. जेएनयू परिसरात त्याने पत्रकार परिषद घेतली व सहजसोप्या भाषेत तो बरेच काही सांगून गेला. त्याचे हे सांगणे म्हणजे राज्यकर्त्यांना विखारी वाटणे साहजिक आहे. कारण अण्णा हजारे, केजरीवाल यांच्यानंतर एका नवख्या तरुणास ‘मीडिया’ने हीरो करून डोक्यावर घेतले. कन्हैया कुमार याला फुकटची प्रसिद्धी मिळत आहे असा टोला व्यंकय्या नायडू यांनी मारला. विद्यार्थ्यांनी शिकावे, आंदोलने व राजकारण करू नये असे नायडू यांनी म्हटले आहे. कन्हैया यास फुकटची प्रसिद्धी मिळते असे नायडू यांचे म्हणणे असेल तर त्यास कोण जबाबदार आहे? सध्या आपल्या देशात काहीच फुकट मिळत नाही व लहानसहान गोष्टींचीही जबर किंमत मोजावी लागते. मजूर वर्ग, कामगार वर्गाच्या कष्टाच्या ‘प्रॉव्हिडंट फंडा’च्या पैशांवरही सरकारने आता कर लावला. म्हणजे थोडक्यात देशासाठी राबणार्‍या श्रमिकांच्या घामावरही कर लावून ‘फुकट काही नाही’ हेच सरकारने दाखवून दिले. पुन्हा प्रसिद्धी माध्यमातही जे विकते तेच पिकवले जाते. कन्हैया याच्यावर देशद्रोहाचा गुन्हा आहे व तरीही त्यास फुकट प्रसिद्धी देण्याची स्पर्धा सुरू असेल तर सरकारने त्याची गंभीर दखल घ्यायला हवी व देशद्रोहासारखा गंभीर गुन्हा दाखल होऊनही मि. कन्हैया कुमार हे इतक्या लवकर जामिनावर सुटले कसे? गुजरातमध्ये पटेल आरक्षणाचे आंदोलन चालविणारे हार्दिक पटेल यांच्यावरही देशद्रोहाचाच गुन्हा दाखल झाला. त्यांच्याकडून अनवधानाने तिरंग्याचा अपमान झाल्याचे हे काहीसे प्रकरण आहे, पण हार्दिक पटेल यांना अनेक महिने झाले तरी जामीन नाही. कर्नल पुरोहित, साध्वी प्रज्ञा यांच्यासारख्यांना जामीन नाही, पण जेएनयू प्रकरणाचा इतका गाजावाजा होऊनही देशद्रोहाचा आरोपी दहा-पंधरा दिवसांत जामिनावर सुटतो व बाहेर येऊन सरकारच्या टोप्या उडवतो हा काय प्रकार आहे? कन्हैयास जास्त काळ आत ठेवल्याने सरकारला जड गेले असते व अनेक प्रश्‍नांना तोंड द्यावे लागले असते असे म्हणतात ते खरेच मानावे काय? नायडू म्हणतात त्याप्रमाणे कन्हैया फुकट प्रसिद्धी घेत आहे व त्यास आपली यंत्रणा व व्यवस्था जबाबदार आहे. कन्हैयाची जीभ कापून आणणार्‍यास व कन्हैयाचे मुंडके उडवणार्‍यास पाच-दहा लाखांची बक्षिसे लावली गेली आणि त्यामागे भारतीय जनता युवा मोर्चाचे पदाधिकारी असल्याचे बोलले जाते. या उठवळ प्रकारांमुळे कन्हैया कुमार हा जास्तच ‘हीरो’ झाला आहे. पुन्हा क्रिकेटपटू सुरेेश रैना, अभिनेते शत्रुघ्न सिन्हा, बिहारचे मुख्यमंत्री नितीशकुमार यांच्यासारखे लोक कन्हैयाचे समर्थन करतात हा नक्की काय प्रकार समजायचा? सोशल मीडियावरदेखील या कन्हैया कुमारचा सध्या बोलबाला आहे. अर्थात कन्हैयाचा ‘हीरो’ म्हणून उद्घोष करणार्‍यांना सणसणीत चपराक देणारा एक संदेशदेखील सोशल मीडियावर फिरत आहे. ‘एक भाषण से हीरो बन सकते है, पागल थे सरहदपे खून बहा दिया’ हा तो संदेश. अत्यंत मार्मिक आणि कन्हैया प्रकरणाच्या पार्श्‍वभूमीवर समर्पक. कारण कन्हैयासारख्याला जर केवळ एका भाषणाच्या जोरावर ‘हीरो’ केले जात असेल तर सीमेवर देशासाठी रक्त सांडणारे, प्रसंगी हौतात्म्य पत्करणारे आमचे जवान ‘वेडे’ नाही का ठरणार? देशासाठी बलिदान करणारे आमचे जवान खरे हीरो की भाषणबाजी करणारी कन्हैयासारखी मंडळी हे ठरविण्याची वेळ आली आहे. सरसंघचालक मोहन भागवत यांनीही ‘‘सध्याच्या तरुणांना देशभक्ती शिकवावी लागते, ‘भारतमाता की जय’ असे वदवून घ्यावे लागते,’’ अशी खंत अलीकडेच व्यक्त केली. बंदुकीत दारू ठासून भरावी अशी देशभक्ती ठासून भरता येत नाही हे खरे असले तरी या देशात कन्हैयासारख्या माथेफिरू(?) तरुणांची पैदाईश का वाढली आहे याचे काही चिंतन होणार आहे की नाही? देशातले वातावरण झपाट्याने बदलत आहे. निवडणुका लढवणे व येनकेन मार्गाने त्या जिंकून सत्ता स्थापन करणे हेच एकमेव ध्येय बनले आहे. निवडणुकीआधी दाखवलेली स्वप्ने हवेत विरून जातात व शेतकरी, कष्टकरी, मजूर, विद्यार्थी त्याच वैफल्यग्रस्ततेचे शिकार होतात. युवा शक्तीचे नैराश्य हे असेच वाढू लागले तर पाकिस्तानमधून अतिरेकी न घुसताही स्वदेशात ‘स्फोट’ वाढू लागतील. अशा तरुणांचा राजकीय वापर, गैरवापर करून त्यांना घोड्यावर बसवणारे आपल्याकडे कमी नाहीत. कन्हैया कुमार आज ‘मी राजकारणी नसून विद्यार्थी असल्याचा दावा’ करीत असला तरी प. बंगाल, केरळच्या निवडणुकीत लालभाईंचा हस्तक म्हणून तो प्रचारात उतरेल व त्यास फुकटची प्रसिद्धी तेव्हाही मिळेल. एका कन्हैयावर लक्ष ठेवण्यासाठी पोलिसांना स्वतंत्र यंत्रणा दिल्लीत उभारावी लागली. कन्हैया पुढे व सरकार मागे असे विचित्र चित्र निर्माण झाले. त्याचीही जबाबदारी कुणाला तरी घ्यावीच लागेल. असे तरुण राष्ट्रद्रोही की राजद्रोही ते ठरवून त्यांच्या जिभा कापणारे व त्यांच्यावर गोळ्या झाडण्याचे आदेश देणारे देशाला अराजकाच्या खाईत ढकलत आहेत. कन्हैयाने आव्हान उभे केले आहे ते फुकट प्रसिद्धीचे. अन्न, पाणी, औषधे महाग झाली तरी प्रसिद्धी फुकट आहे. फक्त ती दुसर्‍यांना मिळू नये हाच वादाचा विषय दिसतोय. - See more at: http://www.saamana.com/sampadkiya/fukat-prasidhi-2#sthash.lPeT8XyT.dpuf

राष्ट्रद्रोह्यांची वकिली

राष्ट्रद्रोह्यांची वकिली vasudeo kulkarni Wednesday, March 02, 2016 AT 11:27 AM (IST) Tags: ag1 लोकशाहीचे पवित्र मंदिर असलेल्या संसदेवर दहशतवाद्यांनी चढवलेल्या महाभीषण हल्ल्याचा सूत्रधार अफजल गुरू याचे कृत्य राष्ट्रद्रोहाचे आणि अक्षम्य असल्यानेच, सर्वोच्च न्यायालयाने त्याच्या फाशीवर शिक्कामोर्तब केले. त्याने केलेला दयेचा अर्जही राष्ट्रपतींनी फेटाळून लावल्यावर, 2013 मध्ये अफजलला फाशी दिले गेले. त्याच्या फाशीच्या शिक्षेची अंमलबजावणी झाली तेव्हा केंद्रात काँग्रेसच्या नेतृत्वाखालचे पंतप्रधान डॉ. मनमोहन सिंग यांचे सरकार सत्तेवर होते. त्या सरकारमध्ये पी. चिदंबरम तेव्हा अर्थमंत्री होते. त्या आधी 2008 ते 2012 अखेर गृहमंत्री होते. अफजलच्या फाशीच्या शिक्षेची अंमलबजावणी झाली, तेव्हा गृहमंत्रिपदावर असलेल्या सुशीलकुमार शिंदे, यांनी या शिक्षेचे जोरदार समर्थनही केले होते. अफजलला फाशी दिल्यावर, काश्मीर खोर्‍यातल्या काही दहशतवादी -फुटीरतावादी राष्ट्रद्रोही संघटनांनी हरताळ पाळून त्या घटनेचा निषेधही केला होता. पण अफजलने केलेला गुन्हा अक्षम्य असल्यानेच, सरकारने त्याच्या सहानुभूतीदारांचे ते तथाकथित आंदोलन मोडून काढले होते. अफजलला फाशी दिल्यावर चिदंबरम यांनी ब्र शब्दही काढला नव्हता. पण आता राजधानी दिल्लीतल्या जवाहरलाल नेहरू विद्यापीठात खुले आम ‘पाकिस्तान झिंदाबाद’च्या घोषणा आणि अफजल गुरूला देशभक्त ठरवायसाठी विद्यार्थ्यांच्या मेळाव्याच्या घटनेनंतर, सत्ताधारी भारतीय जनता पक्षाच्या सरकारवर तथाकथित पुरोगाम्यांनी टीकेची झोड उठवताच, याच चिदंबरम यांना राष्ट्रद्रोही अफजल गुरूचा पुळका आला आहे. काँग्रेसच्या अध्यक्ष सोनिया गांधी आणि उपाध्यक्ष राहुल गांधी, यांनी नेहरू विद्यापीठातल्या त्या प्रकरणात कन्हैय्याकुमारसह सात विद्यार्थ्यांना अटक केल्याबद्दल केंद्र सरकारवर टीकेची झोड उठवली आहे. आपण राष्ट्रद्रोही कृत्याचे समर्थन करीत आहोत, याचे भान त्यांना राहिलेले नाही. नेहरू विद्यापीठातला प्रा. एस. आर. गिलानी आणि त्याच्या विकृत टोळक्याने विद्यापीठाच्या परिसरातच अफजल गुरूच्या फाशीवर जोरदार टीका करीत चिथावणीखोर भाषणे केली होती. अफजल गुरू हा काश्मीरमध्ये स्वातंत्र्यासाठी लढणार्‍या युवकांचे प्रेरणास्थान असल्याची गरळ ओकली होती. अफजल गुरूच्या राष्ट्रद्रोही कृत्याचे उदात्तीकरण करायची ही घटना, देशाच्या ऐक्य आणि अखंडतेला, कायद्याच्या राज्यालाच आव्हान देणारी आहे, असे तथाकथित पुरोगाम्यांना वाटत नाही. त्यांच्या सुरात सूर मिसळत चिदंबरम, यांनी अफजल गुरूला दिलेली फाशी संशयास्पद असल्याचे मत व्यक्त करीत, केंद्र सरकारने केलेेली कारवाई चुकीचे असल्याबद्दल गळा काढला आहे. आपण सत्तेत असताना, न्यायालयाचा निर्णय चुकीचा होता, असे आपल्याला म्हणता येत नव्हते. पण त्याच्या विरुद्ध सरकारने केलेली कारवाई एक स्वतंत्र व्यक्ती म्हणून चुकीची होती, असे त्यांचे म्हणणे आहे. अफजल गुरूच्या खटल्याची सुनावणी योग्यप्रकारे झाली नाही. अफजल गुरूचा संसदेवरच्या हल्ल्यात किती सहभाग होता, हे पण संशयास्पदच होते, असेही ते म्हणाले आहेत. आपल्याच सरकारने राष्ट्रद्रोह्याला दिलेली फाशी चुकीची होती, असे सांगणार्‍या या उपटसुंभ पुरोगामी संधिसाधू नेत्याचे हे वक्तव्य आगलावे आणि राष्ट्रद्रोह्यांचे समर्थन करणारेच आहे, ही बाब सूर्यप्रकाशाइतकी स्वच्छ आणि लखलखीत असल्याने, या वक्तव्याचे गंभीर परिणाम काँग्रेसलाही भोगावे लागतील. राष्ट्राशी गद्दारीच पी. चिदंबरम हे सर्वोच्च न्यायालयात वकिली करणारे ख्यातनाम कायदेतज्ञ आहेत. कायद्याचा अर्थ त्यांना चांगलाच समजतो. राष्ट्रद्रोह म्हणजे काय आणि या गुन्ह्यासाठी शिक्षा काय हे ही त्यांना माहिती आहे. ते केंद्रीय गृहमंत्रिपदावर असताना काश्मीरमधल्या शेकडो दहशतवादांचे मुडदे सुरक्षा दल आणि लष्कराच्या जवानांनी पाडले होते. काश्मीरमध्ये दहशतवादी कारवाया, सामूहिक हत्याकांडे घडवणारे हे नराधम स्वातंत्र्यसैनिक आहेत, अशी भलावण पाकिस्तानचे माजी अध्यक्ष आणि लष्करप्रमुख परवेज मुशर्रफ यांनी केली होती. मुशर्रफ पाकिस्तानी आहेत तर चिदंबरम भारतीय आहेत, एवढाच काय तो फरक! ते गृहमंत्रिपदावर असतानाही, अफजल गुरूवरच्या फाशीचे प्रकरण सरकारसमोर होतेच. सत्तेच्या खुर्चीला घट्ट चिकटून बसलेल्या चिदंबरम, यांना त्या राष्ट्रद्रोह्याला फाशी दिली गेली, तेव्हा काही बोलावे वाटले नाही. अफजल गुरूला झालेली फाशीची शिक्षा चुकीची-संशयास्पद होती, असे या तथाकथित स्वतंत्र व्यक्तीला वाटत होते, तर त्यांनी मंत्रिपदाचा राजीनामा देऊन सर्वोच्च न्यायालयात अफजल गुरूचे वकीलपत्र घ्यायला हवे होते. तो निर्दोष असल्याचे सिद्ध करून दाखवायला हवे होते. तसे त्यांनी केले नाही. सत्ता आणि खासदारकी गेल्यावर आपण पुरोगामी विचारवंत आहोत, अशी जाणीव त्यांना व्हायला लागली आहे. पण त्यांचा हा पुरोगामीपणा म्हणजे शुद्ध ढोंगबाजी आणि राष्ट्राशी गद्दारीच आहे. डॉ. मनमोहन सिंग यांच्या सरकारमध्ये तेव्हा मंत्री आणि ख्यातनाम कायदेपंडित असलेल्या कपिल सिब्बल, यांनीही अफजल गुरूला दिलेली फाशी कायद्यानुसारच असल्याचे आणि काँग्रेस पक्षाचे सरकार सत्तेवर असतानाच त्या शिक्षेची अंमलबजावणी झाल्याची आठवण, नेहरू विद्यापीठातल्या प्रकरणाला राजकीय रंग चढताच, सत्ताधारी भारतीय जनता पक्षाच्या नेत्यांना करून दिली. सिब्बल स्वच्छ आणि सत्य बोलले. त्यांनी सत्याची बाजू सत्ता सोडल्यावरही सोडलेली नाही. पण सक्रिय राजकारणातून हकालपट्टी झालेल्या पी. चिदंबरम यांनी मात्र सत्यालाच चूड लावत, सवंग प्रसिद्धीसाठी राष्ट्रद्रोह्यांचा कैवार घेत त्यांची वकिली सुरू केली आहे. स्वतंत्रपणे बोलणे, मत व्यक्त करणे, हा काही देशद्रोह नाही. संसदेच्या सार्वभौमत्वावर, पावित्र्यावर घाला घालणारे वक्तव्य, हे देशद्रोही ठरते. नेहरू विद्यापीठातली घोषणाबाजी देशद्रोही नाही, असा निर्वाळाही देत त्यांनी खुलेआम फुटीरतावादी आणि राष्ट्रद्रोह्यांची बेशरमपणे तळी उचलली आहे. संसदेच्या सार्वभौमत्वाला आव्हान देणे गुन्हा आहे, तर संसदेवर सशस्त्र हल्ला चढवणे, हा गुन्हा आहे, असे मात्र या भंपक वकिलाला वाटत नाही. काँग्रेसने हे अस्तनीतले निखारे काढून टाकले नाहीत, तर ते पक्षाच्या घरालाच आग लावल्याशिवाय राहणार नाहीत. © Copyrights 2014 Dainik Aikya.com - All rights reservediv dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">